Het Britse meisje Rose reist samen met haar opa naar Ieper. Opa wil er het graf bezoeken van zijn grootoom George die er in de Grote Oorlog gesneuveld is. De reis met de Eurostar is best spannend. Rose kijkt naar de andere mensen en fantaseert over hun (verborgen) levens. Tussendoor stuurt ze smsjes naar haar papa. Niet gek toch, maar wel als je weet dat haar papa iets meer dan een jaar geleden gestorven is. Rose houdt hem levendig door berichtjes te sturen.
In Ieper wordt Rose verwelkomd door een leuke hond die haar de volgende dagen telkens zal opwachten. De plek fascineert haar meteen; het lijkt alsof het verleden slaapt onder de moderne bestrating. Het heden is maar een dun omhulsel; als je eraan krabt, komt het verleden zo weer te voorschijn. En dat zal Rose snel merken.
Na het bezoek aan de begraafplaats Essex Farm Cemetery laat de naam Valentine Joe haar niet meer los. Valentine Joe geboren op Valentijnsdag 1900, zo weet opa, was een van de jongste gesneuvelden. Hij stierf op 14 januari 1916, een maand voor zijn 16de verjaardag. Zoals andere jonge rekruten had hij gelogen over zijn leeftijd om toch maar te mogen meevechten. Opa en Rose nemen ’s avonds deel aan de Last Post-ceremonie. Terwijl opa daarna rustig keuvelt met Muriël de dame van het hotel, loopt Rose nog wat door de verlaten straten. En dan – heel even – glijdt ze in het verleden weg.
Terug in het hotel lijkt er niets aan de hand, maar ’s nachts maakt oorlogsrumoer haar wakker. Alles om haar heen is veranderd en toch nog herkenbaar. Rose verlaat het hotel en komt in het Ieper van honderd jaar geleden terecht. De straathond is opnieuw haar gids. Ze ontmoet Valentine Joe en zijn vrienden, ziet hoe de mensen haastig vluchten uit de stad en volgt de aanval van dichtbij. Later vindt ze de gewonde Joe terug in het veldhospitaal. Hij noemt haar ‘zijn engel’, omdat hij gelooft dat zijn moeder haar stuurde om hem te redden. Maar daarin zal Rose niet slagen. Joe is immers vast besloten om verder te vechten ook na de dood van zijn vrienden.
Als Rose wakker wordt in haar hotelkamer, kan ze nauwelijks geloven dat dit alleen maar een vreemde droom was. Later vindt ze bij de oude stadswal het geschenkje dat Joe voor haar achterliet, een houten hartje met daarop ‘Voor mijn Rose van jouw Valentine’. Het is intussen Valentijnsdag 16 februari en tijd om weer te vertrekken. Maar ook opa heeft niet stilgezeten. Hij heeft het sympathieke hondje dat Rose zo trouw in Ieper volgde, geadopteerd. Over drie weken – als de hond alle nodige inentingen heeft voor de reis, mogen ze hem komen ophalen.