Een kind… wat is dat? Beatrice Alemagna wekt met deze titel meteen onze nieuwsgierigheid, maar zet ons ook meteen aan het denken. Want dat een kind een kleine mens is, dat weten we allemaal. En dat hij begint te groeien en zonder te merken langzaam groter wordt. En dat hij op een dag veranderd is, ‘groot’ en volwassen geworden. Maar voor het overige?
Elk kind is namelijk uniek, ondanks het feit dat alle kinderen innerlijk en uiterlijk bepaalde kenmerken delen. Het boek vertelt ons dat sommige kinderen snel groot willen worden, om vrij te zijn en zelf te mogen beslissen. Maar anderen dan weer niet: die willen niet zelf beslissen, maar zijn gelukkig met de dingen zoals ze nu zijn. Kinderen hebben, ondanks hun gestalte, ook grootse ideeën, waarmee ze hun ouders aan het lachen of luisteren brengen. Of rare ideeën, zoals een suikerspin als ontbijt. Kinderen zijn ook sneller moe en huilen ook vaker. En volwassenen niet dan? Die huilen toch ook, maar dan stilletjes.
En volwassenen hebben óók rare ideeën: die slapen zónder knuffel, gaan elke dag in bad en eten vieze dingen. Maar de volwassenen moeten de kinderen wel troosten, met een knipoog en een nachtlampje dicht bij hun bed. Als ze bang zijn, of boos, of niet naar school willen. Het verhaal vertelt ontwapenend eenvoudig hoe kinderen zijn en herinnert ons nostalgisch aan de tijd dat we nog niet piekerden en alles puur was.
De kleurrijke illustraties, eveneens van Beatrice Alemagna versterken dit effect. Op elke pagina staat een ander kind, dat de wereld bekijkt op een andere manier dan volwassenen: eentje huilt omdat de zeep in zijn ogen prikt, de ander kijkt verwonderd naar zijn neus in de spiegel als hij er met zijn wijsvinger tegen duwt en nog een ander luistert naar de zee in een grote schelp. Want nog steeds blijft elk kind uniek: je hebt ze in alle kleuren en in alle vormen. En kinderen zullen altijd een beetje kind blijven, ook al worden ze groot in de overweldigende grote wereld. Een sneeuwvlok of een zonnestraal kan ons dan nog altijd in vervoering brengen.
Dit boek is een eerbetoon aan alle aspecten van het kind-zijn. Aan de blije, maar ook aan de bange momenten. De tijd die lijkt stil te staan en tegelijkertijd zo snel voorbijvliegt. De dagen dat we niet naar school wilden of ons bord leeg moesten eten voor we mochten gaan spelen. Aan de pijn als we van onze fiets vielen of de schrik voor monsters onder ons bed. Maar dit boek herinnert ons vooral aan de troostende en bemoedigende knipogen van de volwassenen, en het nachtlampje naast ons bed, dat ons beschermde tegen alle kwaad. En ons zalig kon doen dromen over spelen in vers gemaaid groen gras, vrij en zonder zorgen.
– Door Sebastian De Witte –