Hoofdpersonage in De verdwenen Walvis is Rio. Als zijn mama wordt opgenomen in een ziekenhuis in Londen om behandeld te worden voor haar depressie, moet hij naar zijn grootmoeder in California. Daar is hij helemaal niet blij mee, want hij kent haar nauwelijks. Hij mist zijn moeder heel hard en is bezorgd om haar, want wanneer hij niet bij zijn moeder is, kan hij haar ook niet helpen om beter te worden.
Op een dag leert Rio Marina kennen, zij is even oud als hij en woont samen met haar vader op een boot. Haar vader verdient de kost door toeristen mee te nemen om walvissen te spotten. Tijdens een zoektocht op zolder bij zijn grootmoeder ontdekt Rio een foto van Witsnuit. Zij is een reusachtige walvis die elk jaar voorbij de kust van Californië zwemt en die zijn moeder als kind ooit zag. Het toeval wil dat ook Marina en haar vader de walvis kennen. Ze nodigen Rio uit om mee te varen met hun boot.
Zijn eerste ontmoeting met een echte walvis is onvergetelijk. Niet alleen komt hij oog en oog met Witsnuit maar ook blijkt hij walvisgeluiden te kunnen horen. Dat laatste is voor mensen heel bijzonder. Er ontstaat een vriendschap tussen Rio en de grijze walvis en voor het eerst voelt Rio hoop. Maar dan verdwijnt Witsnuit plots van de radar en het lijkt erop dat de walvis vermist is. Rio is vastberaden om haar te zoeken, een zoektocht die er ook een is naar zichzelf. Rio heeft zo lang voor zijn moeder gezorgd, de gebeurtenissen in zijn verleden hebben ervoor gezorgd dat hij vergeten is om kind te zijn. Hij draagt een hele rugzak met zich mee en heeft het er heel moeilijk mee om erover te praten. Door het contact met Marina, zijn oma en zijn bijzondere gave om met walvissen te communiceren, komt hij langzaamaan steeds dichter bij zichzelf.
De verdwenen walvis bezorgde me een overrompelende leeservaring. Ik werd meteen het verhaal ingezogen en leefde intens met Rio mee. Zowel zijn bijzondere band met de grijze walvis als zijn vriendschap met Marina worden met een groot inlevingsvermogen beschreven. Toen ik het boek uit had, was het alsof ik net als Witsnuit uit een zee van woorden opdook. Ik had tijd nodig om terug in de realiteit te komen. Ik was even helemaal ‘verdwenen’.
Magela Thielemans.