Papa heeft gladde wangen en een appel in zijn keel. Bovendien smaken zijn vingers naar appelmoes. Maar zijn adem ruikt naar bloemkool. En op zijn kin groeit een cactus. Papa is er om verdwaalde dromen te vangen en pijn weg te blazen. Hij heeft warme handen. Maar soms zijn ze heel koud. Of tekenen ze bliksems!

Dan hangt er onweer in de lucht, en is donderpapa op komst. Maar ik ben niet zo bang. Want gelukkig duurt een donderpapa niet lang! In dit boek maken we kennis met een heel speciale papa, wiens vingers zelfs naar appelmoes smaken! Zijn zoon spreekt vol lof over papa. Tot hij beseft en ervaart dat papa niet altijd zijn positieve goedgemutste held is. Hij besluit op zoek te gaan naar een nieuwe papa, zonder donderbuien en koude vingers die bliksems tekenen. In het bos vindt hij echter enkel enge en donkere dingen waarvoor hij bang is. Gelukkig stelt de geur van appelmoes hem gerust en is zijn enige echte papa er om hem te troosten, beschermen en op te vangen. De donderwolken zijn immers overgewaaid en papa is terug zijn grote held.

Erg knap hoe Klaas Verplancke erin slaagt om met een eenvoudig verhaal zoveel tederheid, herkenbaarheid en humor aan de dag te leggen. Via speelse metaforen brengt hij een gelaagd verhaal over de liefdevolle relatie tussen vader en zoon, die af en toe ook eens kan en vooral mag rommelen. Het realistische verhaal wordt zowel in tekst als illustraties versierd met fantasierijke expressieve beelden en vergelijkingen, die de diepere betekenis van het verhaal en de emoties van de personages – en identificerende jonge en oudere lezers – kracht bij zetten. Een mooi en zoet verhaal voor vaders en zonen, om je leesvingers (met of zonder appelmoes) bij af te likken.

– Door Annelies Marin –