Lily is zwaarlijvig en wordt daarom op school gepest. Maar voor haar ouders en haar familie houdt ze de schijn op dat alles goed gaat. Want ook thuis loopt niet alles van een leien dakje: haar moeder komt wegens zwaarlijvigheid al jaren het huis niet meer uit, haar vader is als vrachtwagenchauffeur lange weken van huis weg en oom Ray, de broer van haar moeder, maakt alles nog erger door onder andere haar moeder geld af te troggelen.
In die woelige wereld probeert Lily zich wanhopig staande te houden. De schone schijn ophouden thuis en op school in een poging dag na dag te overleven plaatst haar onder enorme druk, maar die kan ze op geen enkel moment kwijt. Tussendoor galmt de terugkerende mantra: nog 1 jaar, en dan wordt alles anders. Haar moeder gelooft het rotsvast, maar een jaar kan eindeloos lijken. Zeker wanneer de aanvallen door pestkop Aidan regelmatiger beginnen voor te komen en gewelddadiger worden. Op dat moment vindt haar vader het genoeg geweest en wil hij dat ze zich leert verweren. Ze beginnen met loop-en bokstraining. Hierin vindt ze een uitlaatklep voor al die frustratie. Later gaat ze ook in de sportschool boksen, en in die club ontmoet ze een nieuwe groep mensen, die haar gewoon accepteren. Daardoor leert ze dat ze voor sommige mensen wel genoeg is.
Dat dit tot haar doordringt en ze het ook begint te geloven, weerspiegelt zich in de teksten die ze schrijft. In deel een zijn haar schrijfsels vaak kort, alsof ze bang is om te veel of nog meer ruimte in te nemen, zelfs op papier. Maar vanaf deel twee, als ze aan zichzelf en haar weerbaarheid werkt, worden haar teksten langer. Niet alleen de lengte van de teksten is het vermelden waard. Ook de vorm waarin ze worden weergegeven valt op: vaak geeft ook die weer wat haar overkomt, zoals de valpartij, of de mislukte spreekbeurt.
Het feit dat Lily begint met deze trainingen om weerbaarder te worden, dient ook als een katalysator voor andere veranderingen. Zo geeft haar beslissing ook haar moeder kracht om naar de dokter te stappen en de draad van haar leven weer op te nemen.
Lily is een personage dat vanaf de eerste bladzijden onder je huid kruipt. Haar ervaringen zullen voor iedereen die zich ooit buitengesloten heeft gevoeld herkenbaar zijn. Je wenst haar al gauw toe dat het allemaal wat minder zwaar wordt. Haar emoties over de pagina’s zien stromen, is bij momenten pijnlijk. Zeker als ze dan ook nog fysiek aangevallen wordt. De opluchting als ze in de sportschool wel aansluiting vindt, was zo groot! Je wil haar gewoon door het boek heen even vastpakken, een knuffel geven, beschermen en zorgen dat haar niets meer overkomt. Dat is de enorme verdienste van de schrijver en vertaler: herkenbare personages, met herkenbare problemen en herkenbare emoties. Ondanks de moeilijke start, slaagt dit schrijver/vertaler duo er bovendien toch in om in het verhaal doorlopend hoop te verwerken.
Barbara Artoos