Marcus zijn mama is boos omdat hij een stukje van de taart heeft gegeten. Marcus vindt dit niet zo leuk en doet er alles aan om mama weer blij te maken. Maar zijn mama schenkt geen aandacht aan Marcus’ pogingen en volhardt in haar boosheid.

”Stomme mama,” heeft hij dat echt gezegd? Misschien zijn mama’s oren stuk? En dat hij vuil was omdat die draken hem opjaagden, en hij de brandweermannen moest helpen om die giraffe te wassen, daar kon hij toch niets aan doen. Door al die gebeurtenissen kreeg hij een beetje honger en die taart stond daar ineens. Wat nu, kom het nog goed? Mamma blijft boos, tot er bij Marcus dat ene verlossende woordje ontsnapt.

Dit prentenboek vind ik innemend mooi, het is ook zo herkenbaar. Ik herkende er meteen mijn zoon in toen hij ongeveer zo oud was als Marcus. Voor een bijzondere vorm van humor zorgen de prenten op de linkerpagina’s, waarop je telkens mama ziet die volhardt in haar boosheid, wat heel expressief wordt afgebeeld. Op de rechterpagina’s zie je al de pogingen van de ‘onschuldige’ Marcus. Sommige prenten laten je vanzelf wegdromen, de meeste nodigen uit om meermaals te bekijken. Niet alleen het boek op zich, maar ook de boodschap kan jong en oud aanspreken.

Magela Thielemans