Jutta is negentien wanneer de reumatoloog haar meedeelt dat ze nooit zal kunnen werken, trouwen of kinderen krijgen. Dat komt aan als een mokerslag, maar ze beslist vrijwel meteen dat ze vanaf dat moment haar leven zelf in handen neemt: ‘Het pad naar mijn toekomst zal overwoekerd zijn, maar daarom niet minder begaanbaar’.

Gelukkig leert ze in het ziekenhuis Maud kennen. Sindsdien zijn ze zielsverwanten en lotgenoten. Ook Maud kreeg te horen dat ze nooit zelfstandig zal kunnen leven. Hoewel ze op hetzelfde punt zijn aanbeland, reageren de twee vriendinnen helemaal anders. Waar Jutta heel strijdvaardig wordt, geeft Maud het op. Haar aanvraag voor euthanasie is zelfs goedgekeurd, maar het is maar een bevlieging, toch?

Het boek laat via het contrast in denkwijze tussen Maud en Jutta treffend zien hoe iedereen anders omgaat met de zaken die we toebedeeld krijgen. Dat wil niet zeggen dat er een goede of slechte manier is. Het is op zowat elke bladzijde te merken hoe moeilijk Jutta het heeft met de beslissing van Maud.

Vooral de sarcastische manier waarop Maud met haar ziekte omgaat, valt Jutta zwaar. Haar vader vindt dat het tijd is om afstand van Maud te nemen. Gelukkig vindt ze steun bij Tibo, het ex-vriendje van Maud, en zijn zus Lena. Zij staan veel positiever in het leven en staan ook met heel veel begrip voor Jutta klaar. Dat begrip is voor Jutta heel belangrijk: zij weten hoe ze best met haar en haar reuma omgaan, maar dat heeft ze wel te danken aan hun ervaring met Maud…

Sneeuw in september is een sterk boek. Ondanks de zware thematiek heb je toch het gevoel dat Jutta een tiener is als een ander. Ze zoekt mensen die haar begrijpen, vrienden die er voor haar en zijn en een antwoord op de vraag waar ze met haar leven naartoe moet. Uit Jutta’s traject wordt ook duidelijk dat je er helemaal niet alleen voor staat, of hoeft te staan.

Het naderende afscheid van Maud helpt haar ook om hulp te vragen, en met die professionele hulp de situatie beter aan te kunnen. Dat is een belangrijke boodschap. Zaken als een chronische ziekte, het verlies van een dierbare zijn zwaar en er zijn mensen – professionelen of anderen – die je daarbij willen en kunnen helpen.

Hulp vragen is soms lastig maar ook soms gewoon nodig, en sommige mensen willen ook maar al te graag helpen, maar weten niet hoe. Ook voor mij zelfs nog een nuttige les.