Ik hou van boeken die je vanaf de eerste bladzijden verrassen. Oscars leeuw is zo’n boek.
Als Adam op een vrijdagmorgen wakker wordt en naar de kamer van zijn ouders gaat, ligt er een leeuw in hun bed. Past hij bij de droom die ‘als een razende rivier door zijn hoofd’ had gekolkt, maar waar hij zich niets meer van kan herinneren? Maar nee, de leeuw grijnst naar hem, ‘alsof hij zich wil verontschuldigen’ en laat er verder geen gras over groeien. Hij neemt de zorg van Adams ouders over, en ook al lukt dat met zijn logge lijf niet altijd even goed, toch doet hij het op veel vlakken beter. Hij kan machtig voorlezen uit Oscars lievelingsboek, jaagt pestkoppen de stuipen op het lijf én neemt alle tijd voor Oscar. Hij heeft immers geen gsm, tablet, laptop of andere media.
Samen beleven ze ‘wilde’ avonturen, onder meer in de musea waar de leeuw hem mee naar toe neemt. Dat kan, want het machtige dier kan andere gedaanten aannemen. De band tussen beiden lijkt steeds hechter te worden en Oscar neemt zijn leeuw zelfs mee naar het lievelingsbankje van zijn overleden oma. Maar dan lijkt de houding van de leeuw te veranderen en tegelijk begint Oscar zijn ouders meer en meer te missen. Als ook Oscars opa opduikt, neemt het verhaal opnieuw een verrassende, maar emotioneel perfect passende wending.
Niet alleen Barons originele vermenging van fantasie en werkelijkheid spreekt aan, maar ook de fijngevoelige manier waarop hij de wisselende en vaak gemengde gevoelens van Oscar vat, zowel tegenover zijn ouders als tegen de leeuw en zijn grootouders. Bijzonder sterk beschreven is de duik die Oscar neemt ‘in’ het schilderij van de zeeslag bij Trafalgar. Door Barons plastische, visuele stijl heb je het gevoel dat je net als Oscar echt midden in het gevecht zit. Dat doet de auteur verder nog eens met een luchtgevecht uit de Tweede Wereldoorlog. In de verwoording van Oscars gevoelens blijkt Barons beeldrijke stijl. Twee voorbeelden: ‘Maar er heerste totale stilte in huis, en die voelde uitgestrekt en zwaar’ of ‘Telkens wanneer hij op de leeuw klom, deed zijn maag een dansje van verwondering’. Hoe helder en eenvoudig Barons stijl ook is, nergens onderschat hij de (jonge) lezer. Integendeel, geregeld doet hij op een bijzondere manier een beroep op de verbeeldingskracht van die lezer om lege plekken in te vullen, bijvoorbeeld om het verband te leggen tussen de meeuw die Oscar uit een hachelijke situatie op school redt en zijn leeuw of tussen die leeuw en zijn opa.
De wonderlijke mix van realiteit en verbeelding en de emotionele kracht van het verhaal wordt ook knap verbeeld door Benji Davies, wereldberoemd illustrator van klassieke prentenboeken als De kleine walvis.
Oscars leeuw is als verbeelding-, emotie- en beeldrijk verhaal een absolute aanrader.
Jan Van Coillie