Onlangs vroeg een oma me of ik boeken kon aanraden voor kinderen over het uiten van gevoelens. Olifanten huilen niet komt zonder twijfel aan die vraag tegemoet, wat volgende zin op de achterkant al meteen duidelijk maakt: ‘je mag voelen wat je voelt’.

Het begin is een sterk staaltje van interactie tussen tekst en illustratie. Als Mats Mangoest op een mooie ochtend wakker wordt, verspert een groot, grijs ding de uitgang van zijn hol: ‘Het voelt ‘rimpelig en ruw. Dan weet hij wat het is …’ De kijker kan zelf aanvullen op basis van wat op de prent te zien is: een grijs stuk achterwerk met staart. Dat blijkt op de volgende pagina toe te behoren aan Oliver, de oude olifant, expressief afgebeeld als één grote klomp verdriet. Hij zou willen huilen, maar ‘olifanten huilen niet’. Dat hoort gewoon niet voor het grootste dier van de savanne. Daar is Mats het niet mee eens. Hij kent wel meer dieren die niet doen ‘zoals het hoort’. Hij neemt Oliver mee naar een leeuw, een luipaard en een nijlpaard die ‘allemaal maling hebben aan hoe het hoort’.

Dan stelt Mats de cruciale vraag: ‘Waarom moest jij eigenlijk huilen vanmorgen?’ Zijn reactie op Olivers antwoord is een ode aan de vriendschap én een levensles over durven doen wat je in wezen wil. Dit keer huilt Oliver echt, maar van geluk. Het gelukzalige gevoel wordt extra in de verf gezet doordat de illustrator inzoomt op de twee vrienden én het tafereel schildert in warme tinten.

Voor weetgierige lezertjes volgen nog twee pagina’s met kadertjes met de ‘5 leukste weetjes over olifanten en mangoesten.’

Jan Van Coillie