Ik was meteen gecharmeerd door Jim Mopperkont in het eerste boek over deze eigenzinnige chimpansee. In dit tweede boek wordt Mopperkont uitgenodigd op een feestje bij Stekelvarken. Zijn buurman, Gijs de gorilla, is meteen enthousiast. Ze kunnen er lekker dansen. Maar Jim haat dansen. De andere dieren reageren vol ongeloof en vinden dat Jim het gewoon moet proberen. Jims eerste pogingen in een reeks afbeeldingen zijn gewoon hilarisch. Struisvogel en de bavianen staan meteen klaar om dansles te geven en Jim oogst complimenten. De wantrouwige grijns op zijn gezicht spreekt echter boekdelen: een knap staaltje van speelse interactie tussen tekst en illustratie.

Op het feest wil iedereen met Jim dansen, ze vinden het allemaal fantastisch … behalve Jim. En het wordt almaar erger. Dat zie je meteen wanneer Nijlpaard Jim in het rond zwiert of aan Jims gezicht wanneer hij aan de kop van een reidans moet lopen. Wanneer Jim luidkeels NEE durft te roepen, lijkt het feestje in het water te vallen, maar er komt steun uit onverwachte hoek én veel lekker eten!

Opnieuw slaagt Suzanne Lang erin om een levensles mee te geven op een speelse en rake manier die jong en oud kan herkennen: dat je moet durven opkomen voor jezelf, ook tegen de stroom en sociale druk in. En dat gezellig feesten op verschillende manieren kan, als je maar respectvol samen geniet.

Janneke Schotveld zorgt voor een welluidende vertaling die prettig is om voor te lezen. Ook al verliest ze soms een alliteratie, ze compenseert dat door klinkers te herhalen. Vergelijk het begin: ‘One perfectly pleasant afternoon Jim Pansee found an invitation on his branch.’ > ‘Op een wondermooie middag, zag Jim een uitnodiging aan zijn tak hangen.’

Jan Van Coillie