De maan is mijn vriend en de zon is mijn vijand. Zo vertel ik het als ik iemand probeer uit te leggen wat ik heb. Het zonlicht kan me ziek maken. Zo spreekt Simon op de eerste bladzijde de lezer toe. Dit toont meteen de heldere en toch simpele, maar ook heel effectieve manier van vertellen die de auteur gebruikt.

Nochtans is het een boek over een niet voor de hand liggend onderwerp: Simon heeft een allergie voor zonlicht. Om goed om te kunnen gaan met iemand die ‘anders’ is, is het belangrijk te weten wat zijn allergie juist betekent. Daar speelt het boek ook op in. Simon vertelt dat hij alleen maar in een speciaal beschermend pak overdag buiten kan, en dat alle ramen in hun huis speciale zonlichtwerende folie hebben. Hij voelt zich soms dan ook gevangen in zijn eigen huis. Verder vertelt hij waar hij het moeilijk mee heeft: hij heeft weinig vrienden, moet binnen blijven in de vakantie, en zou zo graag naar school willen.

Zo voelde ik me ook als het speeltijd was. Ik zag de andere jongens tikkertje spelen of tikkertje spelen. En ik kon er alleen maar naar kijken. De reacties die hij krijgt, deelt hij op in twee groepen: Staarders kijken me aan zonder iets te zeggen. Met ogen die te veel vertellen. En Grote Bekken stellen vragen.’