In dit fantasievolle sprookje vertrekt Prinses Lava bij haar ouders vlak voor haar dertiende verjaardag. Volgens de traditie loopt ze naar haar nieuwe land, alleen moet ze dat jammer genoeg zonder haar overleden zusje Etna doen. Wat volgt is een groot avontuur, met een hond. En een jongen. En misschien Aventurijn. Maar sowieso een zee van emotie.
De nieuwste Mireille Geus start met veel vraagtekens, want al op de eerste pagina komt het nieuws dat zusje Etna gestorven is. Of zo lijkt het toch, want Prinses Lava gelooft er momenteel niet in en schrijft dit boek als een serie brieven aan haar zus zodat ze toch op de een of andere manier samen zijn in heel deze reis. Dit is een krachtige keuze die zorgt voor een onmiddellijke, emotionele verbinding tussen Lava en de lezer én een die de nieuwsgierigheid aanwakkert. Het begin zet bovendien de toon voor de rest van de reis: Lava staat recht en weigerachtig tegenover de dood van haar zus.
Een andere sterkte van dit boek is de manier waarop Geus alle bagage aangrijpt die Lava met zich meedraagt. Het gemis van zus Etna is erg voelbaar, alsook de emoties die erbij komen kijken. Prinses Lava lijkt een ongelooflijk stoere meid die door niets geraakt wordt, maar niets in minder waar. Haar onverschillige attitude en haar nuchtere kijk staan in schril contrast met die van klassieke heldinnen in andere sprookjes, maar is louter een masker. Achter een mopperige façade (die bovendien veel humor toevoegt) schuilt een andere Lava die doorheen de reis haar persoonlijke groei doormaakt. Ze moet de dood van haar zusje onder ogen zien en de gevoelens die hierbij komen kijken niet langer onderdrukken.
Op papier is dit boek 10+, maar ook jonge lezertjes kunnen hier vast al van genieten dankzij het verhaal, de fantasie, de personages. Die laatste doen absoluut hun job: ze begeleiden Lava in haar proces om zichzelf terug te vinden. Waar Lava eerst niets moet weten van de jongen Tippe, raakt ze later aan hem gehecht. Ook de toevoeging van de (stinkende) hond Barrel is een weloverwogen keuze. Dieren zorgen voor een makkelijker engagement bij kinderen en voegen een extra gelaagdheid toe qua emotie en leesbaarheid. Ze zorgen er vaak voor dat harde of moeilijke boodschappen gemoedelijker kunnen binnenkomen bij kinderen. Barrel is de gids van Lava in hun reis samen. Hij is haar vriend, een oude vriend. Wanneer hij sterft, knapt er iets in Lava en eigenlijk bewijst hij haar daarmee de grootste dienst.
Naast genieten valt er ook veel bij te leren dankzij Geus’ rijke woordenschat, die het verhaal zo beeldend sterk maken zonder enige illustratie. De zinnen klinken bovendien als een ritmisch muziekspel: “In de doodse stilte opende ik het tasje. Ik haalde mijn natte oranje shirt eruit en peuterde de knoop los van het zakje op de borst. Toen haalde ik de steen eruit. De Aventurijn. De groene steen.” De details zorgen voor intense gevoelens, voor momenten die klaar en duidelijk zichtbaar zijn in ieders verbeelding tijdens het lezen. En daarnaast is er nog het beeld uit de titel, dat perfect bij dit verhaal past. De moeder van de prinses geeft haar immers volgend advies voor vertrek: “Stroom, Lava, stroom”. Een extra metafoor die heel het verhaal doordesemt, van een gesloten Lava die alles opkropt in haar boosheid, angst en verdriet, naar een Lava die een plaatsje ervoor vindt en haar emoties laat stromen.
Lava is een reis van prinses naar koningin, van onmacht naar hoop, met onderweg een rouwproces en alles wat daarbij komt kijken, zoals het schuldgevoel van iedereen die overblijft met veel tranen en onmacht. Een beklijvende boodschap in een verhaal vol fantasie, humor en warmte. Dit boek beroert jong en oud tot in de kern, vurig en onstuitbaar als lava.
Debbie L’homme