Hebt u dat ook, een zacht dwingend stemmetje in je hoofd dat je aanmaant om dingen te doen? Taken waar je nooit aan begint aanvatten, de knoop doorhakken bij een beslissing waarvoor je blijft aarzelen.. Kan je dat stemmetje een halt toeroepen? Moeten we wel iets of moeten we niets? Moeten we onze grenzen bewaken, onszelf voortdurend in de gaten houden? Of moeten we juist vertrouwen hebben, houden van en met zijn allen ja zeggen tegen het leven? Moeten we aardiger zijn, evenwichtiger, geduldiger, strenger, wijzer ? Moeten we de kant van de zwakste kiezen? Maar wat als ik zelf de zwakste ben, wie kiest dan voor mij?
Over al deze vragen filosofeert Toon Tellegen bij de prachtige portretten van Ingrid Godon. En dit zou de slotsom van al dat gepeins kunnen zijn: Ik moet in elk geval mezelf zijn en proberen om gelukkig te zijn en geen spijt te hebben als ik dingen verkeerd inschat, vergeet, verknoei… Ik moet vraagt de lezer uit om even stil te staan. De naamloze personages van Ingrid Godon kijken je aan of kijken weg.
Toon Tellegen kijkt in hun hoofd en formuleert hun gedachten en gevoelens. De lezer ‘moet’ kijken en luisteren naar hun gemijmer en vooral naar het dwingende stemmetje in zijn eigen hoofd. De korte fragmenten lenen zich trouwens goed om met jongeren te filosoferen.
Rita Ghesquiere