Een blik op de cover geeft veel mee over dit boek:
- het verhaal speelt zich af op Antarctica;
- daar zijn veel pinguïns;
- tussen de pinguïns staat een mammoet;
- dat is, zelfs voor lezers met beperkte kennis van fauna en flora, relatief onwaarschijnlijk;
- er is een jongetje, gekleed in kerstpak, die duidelijk met wat frustraties kampt;
- op basis van zijn uitroep, tevens de titel van dit boek (“Ik heb wel een mammoet gezien!”), zijn die frustraties er wellicht omdat niet iedereen gelooft dat hij een mammoet heeft gezien.
De cover toont ook meteen de kracht van een getalenteerd illustrator: het jongetje-in-kerstpak op de voorgrond, de mammoet-met-zonnebril (incognito?) op de achtergrond, en de vele, vele pinguïns, barsten van de persoonlijkheid. Je ziet meteen ook dat je geen van de personages al te ernstig moet nemen, wat, als je eenmaal begint te lezen, enkel wordt bevestigd. Als lezer vlieg je heen en weer tussen fantasie en ongeloof, verbazing en irritatie, waarbij je telkens ook tot herkenning komt. Je krijgt als ouder een spiegel voor van je rationele, droge zelf die niet altijd meer mee wil in de magie die je kinderen ervaren. Je denkt tegelijk terug aan hoe je zelf als kind uit je vel kon springen wanneer je niet geloofd werd, net wanneer je zelf van de daken wil schreeuwen wat je net meemaakte. Een leuke en op zich bekende pointe zorgt voor afronding, met op de laatste pagina nog een steekkaartje over de mammoet, en wat (luchtige) woordenschatsuitbreiding.
Eline Zenner