Het sneeuwmeisje dat in de winter geboren wordt uit een sneeuwvlok, lijkt op het dochtertje van wie de winterkoningin altijd gedroomd heeft. Haar wens dat het sneeuwmeisje zou mogen leven, wordt vervuld door de sneeuwgeest die haar ter hulp snelt, maar het kind ook opeist. De koningin is zielsblij en noemt haar dochtertje Engel. Engel vult met haar vrolijkheid het hele paleis. Alleen ’s nachts is ze wel eens bang, omdat de sneeuwgeest dreigt haar te komen halen.
Maar de koningin verdrijft met een troostend liedje alle angst. Meisje, mijn meisje, wees maar niet bang Ik ben bij je, dicht bij je, wang tegen wang. Ik beloof je, geloof me, alles, echt alles Komt altijd weer helemaal goed. ‘Je bent alleen van jezelf’ zegt haar moeder. ‘Je behoort aan niemand, ook niet aan de sneeuwgeest.’
De koningin geeft haar dochter een spiegeltje waarmee ze de sneeuwgeest op afstand kan houden. Toch ontvoert de sneeuwgeest Engel, maar dankzij het spiegeltje kan ze ontsnappen. Ze dwaalt door het winterbos, waar de jongen Limp haar vindt. Bij Limp en zijn sneeuwwitte gans wordt ze weer helemaal beter. Na een tijdje weet ze opnieuw wie ze is en waar ze vandaan komt. Limp en Zilver besluiten haar naar huis te brengen. Door de winterstorm trekken ze naar het noorden. Onderweg wordt Zilver neergeschoten door jagers. ‘Neem mijn vleugels en breng Engel terug naar haar moeder’ , fluistert hij stervend. Met de vleugels van zijn vriend en Engel op zijn rug, vliegt Limp naar het paleis van de winterkoningin, dat er verlaten en doods uitziet. Wit als de dood zit de koningin op haar troon; haar hart is bevroren. ‘Je moet dansen’ , weet Limp. Het dansende sneeuwmeisje wekt haar moeder weer tot leven.
Terwijl ze elkaar in de armen sluiten, verlaat Limp stilletjes het paleis om terug te keren naar het warme zuiden. Dit fantasieverhaal verkent van op een veilige afstand moeilijke vragen. Van wie is een kind eigenlijk? Waarom is er rivaliteit tussen de ouders? Waarom is Zilver bereid om de zware tocht met Engel aan te vatten?
Niet alle vragen krijgen een scherp antwoord, maar het gelukkige einde versterkt het kinderlijke vertrouwen. De wederzijdse liefde tussen moeder en dochter bezit een levenschenkende kracht. De moeder durft het meisje los te laten en leert haar dat ze niemand toebehoort, alleen zichzelf. Het zelfstandig geworden kind keert met de hulp van haar vrienden terug naar huis en de liefde van het meisje wekt de moeder opnieuw tot leven.
Het sneeuwmeisje maakt kinderen gevoelig voor diepere waarden. ‘Neem mijn vleugels en breng Engel naar haar moeder’ is een zin om te koesteren. Op de vleugels van anderen zijn we tot grote dingen in staat, en misschien kunnen anderen ooit met onze vleugels iets moois realiseren. De schitterende tekeningen van Annette Fienieg geven de sprookjeswereld vorm. Blauw, geel en zachtroze drukken de blijdschap uit wanneer de sneeuwkoningin haar dochtertje in de armen sluit. Ook de heroïsche tocht krijgt vorm in onvergetelijke scènes zoals de sneeuwstorm en de vlucht van Limp en Engel boven het verlaten landschap. Een winters warm en waarde(n)vol sprookje.
– Door Rita Ghesquiere –