De titel en de kaft doen wat apocalyptisch aan, zo aan het einde van de al te droge en al te hete zomer van 2022. Toch is dit geen boek over de gevolgen van klimaatverstoring, maar net over de betoverende magie van de natuur op haar sterkst.
Paddy Donnelly, de auteur en illustrator van dit werk, woont in België maar groeide op in Ierland. In dit boek brengt hij ons met prachtige illustraties terug naar zijn thuisfront. Hij vertelt het verhaal van Meara en haar opa. Ze wonen aan een meer. Niet zomaar een meer, maar een meer dat soms plots opdroogt om dan weer even plots opgevuld te raken. Nou, daar kan een mensenhoofd niet om heen. Een verklaring dringt zich op, en Meara en haar opa gaan op zoek.
Met prenten die je laten wegdromen, en toch speels en humoristisch ogen, laat Donnelly je stilstaan bij onze nietigheid. De natuur biedt ons mysteries die groter zijn dan we met ons mensenhoofd kunnen behappen. Hoe kan dat nu, een meer dat verdwijnt en terugkeert, verdwijnt en terugkeert, verdwijnt en terugkeert. Meara en opa turen en zoeken, kijken en overpeinzen. Zo lang tot hun hersenen vervormen wat ze zien.
In zijn nawoord weet Donnelly de feitelijk-wetenschappelijke verklaring voor het opdrogende meer perfect te rijmen met de schoonheid van de menselijke fantasie. En dat noopt, zeker na de droge, hete zomer, toch tot wat reflectie.
Eline Zenner