Je stelt jezelf als auteur voor een stevige uitdaging om vanuit een (ongeveer) achtjarige ik-verteller te schrijven. Je moet als volwassene maar gaan inschatten wat een kind denkt, in welke woorden en met welke beelden. Die uitdaging wordt er niet kleiner op wanneer je verlies, verdriet en eenzaamheid in je verhaal inschrijft, wat net is wat Kristien Dieltiens (woorden) en Jeska Verstegen (beelden) samen deden.
Ze brengen ons het verhaal van Gaston, die de hamster van z’n beste vriend -buurjongen laat vallen, een kuiken opvoedt en een zusje nog in de buik van z’n mama verliest, door Gaston. Gaston vertelt integer over de eenzaamheid die hij voelt nu zijn beste vriend hem negeert. Hij deelt zijn angst voor zachte dingen sinds de dag waarop hij Fluffy liet vallen. We leren samen met hem zachtheid weer toelaten door het kuiken dat opa Vik voor z’n verjaardag cadeau gaf, en misschien toch ook teleurgesteld zijn over het beperkte aantal spelletjes dat je samen met een eend kunt spelen. We leren zo ook dat Gaston zich als enig kind niet altijd genoeg gezien voelt door zijn ouders, die hun handen vol hebben met een fertiliteitstraject.
Het jonge ik-perspectief laat Dieltiens toe om kinderlogica in het verhaal te brengen. Gaston voelt zich bijvoorbeeld alleen omdat zijn beste vriend wegloopt telkens wanneer hij naar hem toeliep, maar loopt even makkelijk zelf weg van de teruggetrokken Marie wanneer zij bij hem komt staan.
Ik had geen zin meer in school. Mijn beste vriend was nu beste vriend met Sami. Hij bekeek me niet eens. Als ik naar hen toeging, liepen ze van me weg.
Soms kwam Marie bij me staan. Dan liep ik weg van haar.
Even vlot springt Gaston naar de pizzaman aan de deur, nog geen seconde nadat hij volledig in beslag genomen werd door de levensgrote vragen over de levensgrote veranderingen die hem te wachten staan wanneer hij grote broer zal worden.
En ontroerend gebruikt Gaston de dood van hamster Fluffy als houvast wanneer zijn zusje sterft in de buik van zijn mama. Hij wist wel al wat dood zijn was. Door Fluffy. We voelen het verdriet van Gastons ouders tot diep vanbinnen, dankzij Dieltiens vermogen het delicaat uit te kleden tot hoe Gaston het ervaart. De zachte tekeningen van Verstegen met ruimte voor bloemen en verbinding helpen die ervaring te vertolken. In enkele lijnen toont Verstegen schaamte en verdriet, verbinding en vriendschap, samen hopen en alleen afwachten.
De hamster, de eend en het zusje krijgen uiteindelijk samen betekenis in Gastons hoofd en helpen een schoolopdracht tot een goed einde brengen: dinsdag wordt donsdag.
Eline Zenner