Een jongen en een meisje met een vogel ontmoeten elkaar aan de waterkant. Er is iets vreselijks met de natuur en de wereld gebeurd. Jan en Vera maakten deel uit van die apocalyps, maar herinneren zich er niet meer alles van. Nu is er geen olie meer, geen stroom en ook hun ouders zijn verdwenen. Ze kijken vooral vooruit. Ze willen naar de overkant van het water en bouwen daartoe een vlot. De wind zal hen de weg wijzen. Onderweg wordt hun duo nog aangevuld met zes andere kinderen. Eten vinden ze in de natuur en een dak boven hun hoofden bouwen ze met drijfhout. Maar straks wordt het winter…

Dit is het soort pareltje waarvan je er niet zo vaak eentje in handen krijgt. Ik heb genoten van de suggestieve, eenvoudige, bijna poëtische taal. De zinnen zijn kort, maar helder. Vele dingen worden niet echt uitgesproken, maar zijn er wel. In een paar flarden begrijp je wat er met de aarde gebeurd moet zijn. De boodschap is eenvoudig: we moeten allen samen zorg dragen voor onze wereld. De uitwerking van die boodschap is hartverwarmend. De zes kinderen accepteren elkaar zonder meer en werken in alles samen. Ze maken zich geen zorgen, voor elk probleem vinden ze een oplossing. Hun vriendschap verzet bergen.

Er zit ook een dreigende ondertoon in het boek. Wat is er juist gebeurd en waar zijn alle volwassenen heen gegaan. Is iedereen dood? De enige volwassene die in het boek opduikt, zal ook niet blijven leven. Hij zegt zelf: “We hebben het verkeerd gedaan. De mensen. We hebben alle olie van de wereld opgemaakt.”
En toch blijft de sfeer in het boek positief en vol vertrouwen. De kinderen moeten slim zijn en zo zullen ze de wereld kunnen redden.

Het boek is geïllustreerd met mooie tekeningen in zachte kleuren. Het verhaal  leest erg vlot en laat je daarna niet snel meer los. We moeten zorg dragen voor  de natuur zodat we een mooie wereld kunnen nalaten aan de volgende generaties. Dit is een teder, tegelijk verontrustend en hoopvol boek om te herlezen en te blijven koesteren.

Lut Vanderaspoilden

Weetje