Elena reist naar haar tante, waar ze een hele zomer zal verblijven. Ze kent het gezin niet, en alles ziet er vreemd uit. Voor ze aankomt, knipt ze haar haar af en gooit ze haar telefoon weg. Het is echt wennen op de boerderij, waar ze verblijft in een schuur vol spinnen. Alles is anders en vooral de zoon Atlas is heel vreemd. Hij laat haar staan op het station, timmert zijn slaapkamer dicht en gaat ’s nachts urenlang op wandel… Alles is geheim. Zal Elena het raadsel kunnen ontrafelen en hulp kunnen bieden?
De spin en de sleutel is een heel vlot geschreven verhaal in korte hoofdstukjes, afwisselend vanuit het standpunt van Elena en Atlas. Anna Woltz slaagt erin met weinig woorden sfeer te scheppen. Als lezer kruip je makkelijk in het hoofd van het personage aan het woord en volgt als vanzelf haar of zijn denkwijze. Ook de ruimtes weet de auteur beeldend en suggestief te beschrijven: “In de stad ruiken zomeravonden naar warme vuilniszakken. Ze klinken als de scooters van flitsbezorgers, ze plakken van het stof”. Hoe krachtig haar stijl is, blijkt ook uit de originele typeringen van personages: “Ze staat daar te stralen tussen de heggenscharen, hakselaars en inklapbare handzagen. Ze wacht op mijn reactie en er is geen duim op de wereld die dit moment kan wegswipen”.
Vakmanschap en onmiskenbaar schrijftalent verenigd in een verhaal als een sleutel van een schatkist vol gevoelens!
Lieve Lams