Dans me is een sprookjesachtig verhaal. In de hoofdrol het naamloze Meisje. Op een dag komt ze met haar eekhoorn Simon aangewaaid bij Boom die haar liefdevol omhelst en veilig onderdak biedt. Meisje is aanvankelijk gelukkig bij Boom. Ze eet en drinkt en praat met dokter Spin. Overdag zorgt Meisje voor Boom. Ze poetst de doffe bladeren, ze stuurt de houtwormen weg en hangt de vlinderpoppen keurig naast elkaar. Boom zorgt voor Meisje. Hij geeft schaduw en waakt bij haar wanneer ze slaapt. Ze vertellen elkaar hun dromen en verhalen…En ’s avonds schrijft Meisje in haar schrift wat ze die dag gezien heeft. En soms danst ze van tak naar tak. Het liefst zou ze kunnen vliegen.
Maar op een dag wordt alles anders. Meisje is moe en lusteloos. Ze heeft akelige dromen. Eten of spelen en schrijven in het schrift lukt niet meer. Alles voelt anders, maar ze wil niet ziek zijn, ze wil geen medicijn. Het stormt in haar hoofd. Meisje huilt. ‘Het is beter dat ik ga’, zegt ze tegen Simon, maar ook ‘jij kunt niet met me mee.’ Simon moet immers de wacht houden bij Boom. En dan verdwijnt ze. Ze vliegt weg als een vogel en alles wordt helder om haar heen. De nachtwind voert haar naar zee; een golfje brengt haar naar de overkant. Simon, Boom en Spin blijven achter. Verdriet maakt boos en stil en koud.
Zeven lentes, zeven zomers en zeven herfsten gaan voorbij. Na zeven winters maakt Simon Boom weer wakker. Het is tijd om voor Meisje wat moois te ritselen. En plots lijkt Meisje even heel dichtbij. Karla Stoefs schrijft vaak over kinderen die anders zijn of problemen hebben. Met poëtische beelden schept ze een vreemde fantasiewereld waar ruimte is voor persoonlijke invullingen. Boom lijkt een warme nieuwe thuis/opvang, Spin een behulpzame dokter, maar ondanks alle warmte blijft Meisje kwetsbaar. Haar geluk is kortstondig; het onbehagen groeit. Ze kan er de vinger niet op leggen, het laat zich niet vangen in woorden. Meisje neemt afscheid in het besef dat ze anderen verdriet bezorgt. Maar ze ziet geen andere uitweg. Het einde van het verhaal opent een nieuw perspectief voor wie achter blijft. Als Boom de herinnering aan Meisje niet loslaat blijft ze voelbaar nabij.
Dans me geeft een inkijk in de binnenwereld van mensen en weeft een verhaal rond de donkere kant van onze samenleving met haar depressies, levensmoeheid en zelfdoding. Het boek bevat ook een boodschap voor wat elke mens vroeg of laat meemaakt: de pijn van dood, afscheid en rouwen én de opdracht om weer op te staan. De sprookjesachtige sfeer schept afstand zodat de problematiek voor jonge lezers nooit bedreigend wordt. En toch voelt Meisje in haar vreemd surrealistisch decor verrassend levensecht aan. Een bijzonder boek om te lezen en te herlezen.
Rita Ghesquiere