Cleo heeft er genoeg van. Ze wil zich niet meer ‘moeten’ haasten. Ze wil niet meer ‘moeten’ rekenen, schrijven, lopen, spelen, plassen, slapen en vooral heel goed luisteren. Ze wil haar spullen pakken en ervan doorgaan, samen met Amadeus, haar zwarte kat. Ze droomt van een bootje, volgeladen met spulletjes. Op dit bootje drijft ze de horizon tegemoet. Ze bezoekt luchtsteden, zeebossen, de grotten van de zeemeerminnen, … Ze ontmoet een dappere jongen die samen met haar de woeste stormen trotseert en vreselijke monsters verslaat en … samen met haar op het bankje op het schoolplein de saaie, donkere wereld bekijkt. Dit boekje laat ons zien dat fantasie alles tot en met de ‘saaie’ school, de ‘stomme’ regels, de ‘idiote’ bril kan opvrolijken Cleo is gewoon een prachtig prentenboek ! De tekeningen zijn adembenemend. Het verhaal zo herkenbaar. Ik vermoed dat het een hart onder de riem is voor al die eenzame kinderen die het gevoel hebben zoveel te ‘moeten’. Elke Beckers

Marije Tolman

Lemniscaat