Max de wasbeer en Joris de bruine beer waren ooit dikke vrienden. Toen liep het mis. Nu zijn Max en Joris geen vrienden meer. Als ze elkaar tegenkomen, maken ze een omweg. Ze spreken alleen nog maar met elkaar via hun vrienden. De boodschappen, die ze die vriendjes laten doorgeven, zijn helemaal niet lief.

Op een dag hebben die vriendjes er hun buik van vol. Als Joris vervolgens aan Mol vraagt om voor postbode te spelen, geeft die Joris’ woorden – een beetje anders – door aan Haas. Haas geeft ze – een beetje anders – door aan Eekhoorn, Eekhoorn geeft ze – een beetje anders – door aan Bever. Bever aan Geit en Geit aan Max. Blij dat Max is. Hij loopt regelrecht in de warme armen van Joris. Toen ik de titel van dit boek las, zat ik in een flits weer terug op de schoolbanken. De juf torende boven ons uit. Haar vinger priemde in de lucht. ‘Ruzies moeten jullie bijleggen! Hoe zouden jullie dat kunnen doen?’ Hierop opende ik met een zucht dit prentenboek. Zou dit ook weer een soort handleiding worden?

Gelukkig bleek mijn vrees ongegrond. De prenten zijn luchtig en sfeervol. De tekst een echte verrassing. In plaats van een moraalpreek op kindermaat, belandde ik in een doorfluisterspel. ( Je weet wel dat spel waarbij je in een rij zit. Persoon 1 zegt een zinnetje in het oor van persoon 2. Die zegt het in het oor van persoon 3… We weten allemaal dat het zinnetje aan het einde van de rit verrassing voor iedereen is. Vooral voor de persoon die het zinnetje bedacht. ). Origineel, dacht ik. Alleen jammer dat de woorden soms zo vreemd vertaald zijn.

De toekomstige lezer kan zelf oordelen, maar ik vind de woorden en zinnen niet mooi (misschien zijn te Nederlands/Hollands?) en ik betwijfel of een kleuter van vier ze begrijpt. Jammer want dit verhaal verdiende beter ! Ruzie maken is voor veel kleuters echt wel een herkenbaar thema.

Elke Beckers