Wie Tom Schoonooghe kent, weet het: deze kunstenaar is een fantast. Met zijn nieuwe boek gaat dan ook zonder twijfel een jongensdroom in vervulling. Dit boek is pure magie.

Hoofdpersonage is Whoopie met haar toverpotlood met onzichtbare inkt. ‘Hoe cool is dat!’ merkt ze meteen op, en ik twijfel er niet aan of de jonge lezers zullen dit beamen. Het verhaal ontvouwt zich letterlijk in beelden. Het boek is immers een leporello, je vouwt het prent na prent verticaal open. Omdat er geen tekst is (behalve bij de voorstelling van de personages vooraf) krijg je alle kansen om het verhaal of de verhalen zelf in te vullen. Spelen een rol in dat verhaal: agent Zwaailicht, die zich overal mee wil moeien; Whoopies ouders, die voortdurend met hun gsm bezig zijn; Katty, de coolste kat van de flat, die voortdurend gedwarsboomd wordt door de tekenaar in haar zoektocht naar eten; de toverober die Whoopie haar magisch potlood gaf en de Kussers, een koppeltje dat de hele tijd probeert mekaar te kussen.

Rode draad door het verhaal vormen de tekeningen die Whoopie overal in het flatgebouw maakt, in een poging de aandacht van haar schermverslaafde ouders te trekken. Om die tekeningen te kunnen zien, moet je met het lichtje van de magische pen over de illustraties schijnen; dan lichten ze als bij wonder op, de grappig-enge wezen en attributen die zo typisch zijn voor  Tom Schoonooghe. Een hoofd op een schilderij blijkt plots een romp en benen te hebben, een  lift wordt een raket, de flat blijkt bevolkt met –letterlijk en figuurlijk- allerlei rare vogels en in het dokterskabinet duikt in het magische licht een dansend geraamte op.

Je raakt er niet op uitgekeken, je blijft vreemde wezens en onwezenlijke situaties ontdekken. Als je het boek omdraait, kun je bovendien op de achterkant van de illustraties met de magische stift zelf je eigen verhaal of aanvullingen tekenen, daarvoor biedt Schoonooghe af en toe een kleine aanzet, zoals de bek en een oogje van een vogel, twijgen of een raam. Whoopie en het toverpotlood is een betoverend, ‘whoopie-esk’ boek.

Jan Van Coillie