‘De koning heeft een draak gezien, niet ver hiervandaan./ Nu durft hij niet naar bed voor wij het beest verslaan.’ Die ‘wij’, dat zijn drie geharnaste ridders met kaars, bijl en zwaard en vooral met grote neuzen. Dapper trekken ze de nacht in, op zoek naar het monster.
De lezer/luisteraar/kijker kan hen volgen in een zwierig spel van kleurrijke illustraties en berijmde, ritmische tekst. Het verhaal is knap opgebouwd in verschillende etappes die elk vier prenten beslaan. Eerst zie je links de ridders op tocht in het licht van de kaars, rechts zie je de schim van wat de ridders voor een draak houden. Als je het blad omslaat zie je links in het donker de twee grootste ridders stuntelen en wordt rechts in het licht van de kaars duidelijk dat het helemaal niet om de draak gaat.
De tekst bij de eerste twee prenten van elke etappe roept spanning op door kenmerken van de draak te noemen zoals de stekels op zijn rug, de scherpe tanden, de lange hals, de spitse staart en de vuur dat hij spuwt. De prenten met de stuntelende ridders zorgen voor visuele ironie omdat hun gestuntel in contrast staat met hun dappere uitspraken.
Maar het leukste steekt in de slotprenten van elke scène, waarin wat de draak had moeten zijn een knotsgekke collage blijkt van wortels en konijnen, planten en vogels enzovoort. Die composities zijn telkens zowel verrassend als ingenieus. Het geklungel van de ridders kan zeker voor gegniffel zorgen, maar mogelijk zal je als voorlezer de aandacht van de kinderen moet helpen richten. Door het contrast tussen de donkere linker- en heldere rechterbladzijde, wordt de blik van de kijker naar rechts gezogen, waardoor die de ironie kan missen. Het toppunt van ironie komt trouwens op het eind van het verhaal, wanneer de ridders denken dat de draak gevlucht is, maar de kijker beter weet. En niet alleen de kijker, maar ook de koning, wat voor een geinig slot zorgt. Waar is de draak? is grappig, spitsvondig en een plezier om voor te lezen. Wat wil je nog meer van een prentenboek?
Jan Van Coillie