De markt wordt overspoeld met kijk- en zoekboeken die allemaal op elkaar lijken. Maar wanneer je met de luiaard door Tierenduin slingert, vergeet je ze allemaal. De kaft intrigeert meteen. Zwaait die luiaard naar je? Hangt hij aan een tak die er niet is of is hij aan het vallen? En wat doet dat puntje onder zijn rug en dat vreemde uitsteeksel aan zijn rechterpoot?

Dan zie je plots dat het zwarte puntje het oog van een haai is en het uitsteeksel zijn bek vol tanden. De tekening doet precies wat de voorkant van een boek moet doen: ze maakt je razend nieuwsgierig. Binnenin wordt het spel met zwart en wit, vlekken en strepen verdergezet. De neus van een zebra blijkt een deel van een slang die op een volgende pagina de staart van een tijger wordt die bij nader inzien de kop van een luiaard in zijn bek houdt, wiens staart op de volgende prent de arm van een octopus blijkt.

Telkens opnieuw ontdek je nieuwe dieren tussen de poten, in ingewanden, op vlekken of weerspiegeld in een oog. Soms moet je het boek omdraaien, soms moet je geen twee maar drie of vier keer kijken. Sommige dieren zijn gemakkelijk te vinden, andere blijken heel goed verstopt: ze zijn kleiner, gaan helemaal op in een ander dier op een plaats waar je dat niet verwacht of je ziet er enkel een klein stukje van.

De laatste prenten doen het sterkste een beroep op je verbeelding: van de dieren zie je enkel een oor, tong, staart, vin of ander stukje, waar je al de rest bij moet denken. Vind je ze niet, dan kun je altijd een kijkje nemen op de slotprenten, waar alle dieren in het klein afgebeeld zijn. Voor wie het uiterste uit het boek wil halen, staat onder elk dier het aantal keer dat het in het boek voorkomt. Het populairst blijkt de pinguïn. Voor je alle vijftien exemplaren gevonden hebt, ben je beslist een hele tijd zoek. Dit is veel meer dan zomaar een kijk- en zoekboek. Het is een schier onuitputtelijk kijk- en zoekavontuur.

Jan Van Coillie