Blijkbaar zijn we vaak teleurgesteld over de verfilming van boeken omdat films al te concreet zijn. Zo missen films per definitie de aansluiting bij de veel wazigere werkelijkheid die we, terwijl we lezen, vormgeven in ons mentaal theater. Het is net die wazigheid die transportatie toestaat naar de narratieve werkelijkheid, die ons meesleurt in het leven van de door ons vaag vormgegeven personages, laat voelen hoe ze zich voelen, tot het punt dat we even tijd moeten nemen om terug naar het ‘hier’ te komen na een intense leespartij.

Als lezer wens je je kinderen toe dat gevoel te mogen ontdekken. En als dat niet vanzelf gaat, hoop je dat ze volhouden. Dat ze blijven zoeken tot ze dat eerste boek vinden dat wel een wereld voor hen opent. Dat boek is er voor iedereen. Gratis en voor niets. In de bib om de hoek.

Dat is de boodschap van Sst! Dit is geen boek. De ‘bibmeneer’ toont er Storia, een meisje dat haar knuffel kwijt is, de veelzijdigheid van boeken. Een boek is een trein, een teletijdmachine, een raket, een boot, alle tegelijk en zo veel meer. Storia reist door knuffelfabrieken, de ruimte, en het oerwoud. Ze komt draken tegen, prinsessen, piraten en zeemeerminnen. De grote, kleurrijke prenten zuigen je mee op in die – misschien wel erg herkenbare en stereotiepe – fantasiewereld en tonen Storia’s genot en verbazing. Aan het einde van het boek nodigen witte silhouetten van bibmeneer en Storia gelukkig uit de eigen fantasie te gebruiken.

De tekst is klein in verhouding tot de prenten en kan zelden verrassen. Het rijm kan voor een prettige cadans zorgen voor voorlezers, maar maakt de tekst hier en daar ook wel wat knullig. De eenvoudige oproep op de laatste pagina maakt dan weer veel goed. Naast de obligatoire “ER WAS EENS….” bij de start, lees je aan het einde: “ER IS… vast bij jou ook zo’n bib om de hoek waar je heerlijk kan verdwijnen naar de wereld van het boek.”

Een boek dat aanzet tot boeken. Daar kunnen we niet tegen zijn.

Eline Zenner