Je moet het maar durven: een prentenboek maken op oblong formaat (13,5 – 27 cm.) dat je moet kantelen om het te kunnen lezen. En dan gaat het ook nog eens over ‘durven’.

Typisch voor Klaas Verplancke is het door elkaar lopen van fantasie en realiteit, zonder grenzen. Dat gebeurt hier bij het begin ook zichtbaar: een zalm springt uit een schilderij. En eigenlijk ook al daarvóór, tegenover de titelpagina, waar je als het ware wordt uitgenodigd om samen met het kind op de tekening in het boek te duiken. Overwin je twijfel tussen vertrekken of blijven, voel net als de vis Rosa de kriebels en spring omhoog. Ook die sprong is te zien of te ervaren in het boek: je moet immers ‘tegendraads kijken’, van beneden naar boven. Op de volgende pagina’s moet je ook tegendraads lezen: met de woorden omhoog, langs de waterstraal naar de kraan toe:

springt ze

En dan

Er is tegenwerking, maar Rosa is sterker (verbeeld op de illustratie door een gewichtheffer). Ze krijgt extra steun van Klaas (Verplancke?) en ‘glijdt’ omhoog, door de doucheknop. In woord en beeld beleeft Rosa een uniek avontuur met spannende en ontroerende, mooie momenten. Na elke bocht volgt een ander uitzicht. Ook al kan dat beperkt zijn, wat Verplancke op zijn eigen, speelse manier laat zien door de vis in een emmertje te laten duiken. Na elke bocht klinkt en ruikt het ook anders. Hoe de kunstenaar dat in beelden weergeeft, moet je zelf ontdekken.

Uiteindelijk komt Rosa terug thuis, maar morgen gaat ze weer, denkt ze … Vóór die slotgedachte staat de kern van het verhaal, en misschien wel van het leven: ‘Dapperheid duwt je/ de deur uit/ en de geur van soep/ brengt je weer thuis.// Tussen vertrekken en aankomen/ gebeurt er altijd iets,/ iets héél héél bijzonders.’ (met door de herhaling een hint naar ‘héél héél dapper).

Opnieuw slaagt Klaas Verplancke erin om in een gedurfde, creatieve en speelse wisselwerking tussen beeld en woord een gelaagd verhaal te brengen dat bij elke lezing opnieuw in je hoofd kan duiken.

Jan Van Coillie