Jouri is 17, hij valt van een brug en ligt in coma. Is hij wel gevallen, of is er iets anders, een duw misschien, een sprong?

Zes jongeren hebben elk hun eigen verhaal en zoeken, net als de ouders, naar de waarheid.  De hoofdstukken spelen zich af op de dag van het ongeluk en op de dag van de ontwaking uit de coma, telkens vanuit het perspectief van een ander personage.

De verschillende vertelstandpunten geven dynamiek aan de plot en stuwen het verhaal verder.  De personages worden levendig getypeerd.  Vaak zijn beschrijvingen verrassend zoals in het fragment waar Jülide voorgesteld wordt: (p. 30)

“Jülide inspecteerde haar nagels op af te bijten stukken en zei ‘Nee’. Het was geen verpletterende nee, hij droeg een misschien, een ooit in zich, ze konden hele fabrieken doen draaien op die nee van haar.

‘Dat klinkt niet helemaal overtuigend’ zei ik.

‘Voor iets duidelijk wordt, is het ingewikkeld, ‘ zei Leo en Jülide werd zo in beslag genomen door haar nagels dat ze niet ook nog kon knikken of het hoofd schudden.”

Het verhaal is doorspekt van mooie zinnen, vaak ook met gevoel voor humor “sommige zouden die theorie te kort door de bocht vinden, maar ik hield niet van wijde bochten”.

Jongerenproblemen, ADHD, ADD, verslaving en depressie komen verrassend oprecht aan bod.  Hoe jongvolwassenen zich een weg banen wordt meesterlijk beschreven in een stilistisch sterk verhaal.

De zwakste verhaallijnen zijn die van Jowi’s moeder en die van de schooldirecteur, verhaaldraden die er wat bij gesleurd zijn.  Maar die worden ruimschoots goedgemaakt door de sterke dialogen en het inlevingsvermogen in de belevingswereld van een jongere.  Het boek leest alsof je in de huid van een adolescent zelf zit…

Lieve Lams