Ze zijn terug: de twee kibbelende, o zo herkenbare vrienden Wezel en Beer ui Eén voor jou, twee voor mij. Als Wezel op een middag thuiskomt, is Beer aan het spelen met Das. Beer vraagt Wezel om even iets lekkers te brengen, maar dat weigert Wezel: Das is zíjn vriend! Beer reageert meteen: ‘Das is niet van jou hoor. Jij kan morgen met hem spelen’. Toen ik het boek voorlas, kwam er meteen reactie: ze kunnen toch met zijn drietjes spelen. Dat is ook het voorstel van Das. Wezel is meteen enthousiast. Hij wil vadertje en moedertje spelen en Beer is dan het kind en moet meteen naar bed. Beer protesteert: hij moet altijd het kind zijn en als dat dan toch moet, dan speelt hij het stoute kind en commandeert hij dat de ‘volwassenen’ alles moeten opruimen.

Net als in zijn vorige boek slaagt Jörg Mühle erin bijzonder herkenbaar spanningen en conflicten in een relatie te vatten, in woord en beeld. Wanneer Wezel en Beer mekaar de rug toekeren, de armen gekruist, ogen dicht en met een koppige trek om de mond, is het alsof je jezelf in de spiegel ziet. Hierin steekt Mühles sterkte: in de aantrekkelijke mix van speelse humor, herkenbare gevoelens en een mooi verpakte levensles die je als lezer of luisteraar en kijker zelf mag uitpakken. Wanneer Das op het einde de twee bazige vrienden lik op stuk geeft, gebeurt dat in tekst en beeld op zo’n manier dat het de kleine kijker/luisteraar aan het denken zet.

Jan Van Coillie