Mevrouw Justien mist haar man Emiel. Er is een lege plek in haar buik die niets of niemand kan vullen. De tandarts niet of de bakker met zijn zoetigheid en zelfs de babbelende vriendinnen niet met hun vele praatjes. In een klein boekenwinkeltje vindt ze woorden en verhalen vol troost. De vriendelijke boekenman stopt ze in een flesje en thuis laat mevrouw Justien de woorden los in een bootje van papier. Zachtjes drijven er herinneringen naar boven en die wekken haar Emiel weer tot leven. Niet echt maar toch in woorden en gedachten. En dat maakt mevrouw Justien blij. En als ze weer eens droevig wordt haalt ze dapper een mooie herinnering naar boven.

Afscheid nemen van iemand van wie je heel erg houdt doet pijn, zoveel pijn dat je het gemis voelt in je hele lichaam. Het vraagt tijd om het gemis om te buigen tot dankbaarheid en om weer te genieten van de mooie herinneringen. Woorden van troost verzachten het verdriet en soms haalt een woord of verhaal de herinnering zo maar naar boven. Samen met mevrouw Justien ontdek je dat je het verleden en de gestorven geliefde niet helemaal hoeft los te laten, maar dat de band op een andere manier kan behouden blijven.

Rita Ghesquiere