Ik heb een grote waardering voor Will-Limba Moleka als leesbevorderaar. Met zijn organisaties Limba CommV en Read en Relax vzw zet hij zich onverdroten in voor het bevorderen van leesbevordering bij jongeren.
Met Limba Verse maakt hij zijn debuut als auteur. In zijn dankwoord bekent hij zelf dat hij eigenlijk nog meer leeservaring had willen opdoen vooraleer zichzelf aan het schrijven te wagen, maar dat hij het boek toch al publiceerde op veler verzoek. Hij had zijn eigen aanvoelen beter kunnen volgen …
Toegegeven, het verhaal bevat bij momenten echt wel spanning en originele vondsten en dat is beloftevol voor een debuut. En bovendien staat de kracht van lezen centraal in de plot, wat van het boek een echt pleidooi voor lezen maakt. De vijftienjarige Limba haat lezen. Veel liever ligt hij thuis in bed te luieren en te gamen. Tot hij tijdens de zomervakantie Chris ontmoet, die hem meeneemt naar de bibliotheek waar hij als vrijwilliger werkt. Via het bijzondere boek ‘Dario’ belanden Chris en Limbo in Literaria, een magische boekenwereld. Limbo blijkt er niet zomaar naartoe genomen te zijn: hij krijgt een belangrijke rol toebedeeld bij de redding van Literaria’s koning Arthur, die ontvoerd werd door de nietsontziende boekenbaron Gulon, die met zijn handlangers het boekenbos en zijn oeroude bomen en bewoners wil vernietigen. Dat het goede overwint, komt door de kracht van de verbeelding die voortvloeit uit bijzondere boeken. De boodschap is duidelijk: enkel de verbeeldingskracht van literatuur kan ons redden van een wereld die beheerst wordt door nietsontziende hebzucht en egoïsme.
Die boodschap is zeker waardevol. Maar als verhaal mist Limba Verse originaliteit en vooral een eigen stijl die de lezers een intense leeservaring zou kunnen bezorgen. Dat een auteur ingrediënten uit andere verhalen verwerkt is normaal, maar in dit geval leunt Moleka zo sterk op bekende elementen uit verhalen en films dat die op de duur voor een déjà vu effect zorgen: de ontvoerde koning, de duivelse vijanden Nefarius en Gulon, de boekenkast als doorgang naar een andere wereld, scènes met reuzenspinnen en skeletten, een magisch zwaard dat alleen de held uit de rots kan trekken enzovoort. Achteraan in het boek neemt de auteur overigens een leeslijst op met mythen, klassiekers, fantasy en manga’s die hem inspireerden. Interessant, maar tegelijk ook heel beperkt, de lijst maakt duidelijk dat hij inderdaad nog veel leeservaring kan opdoen. Overigens is de invloed van manga’s overduidelijk in Moleka’s illustraties.
De meeste progressie kan Moleka maken in zijn stijl. Op de eerste plaats zou die veel compacter moeten. De lezer wordt overspoeld door een stortvloed van overbodige adjectieven die expliciteren hoe een personage iets zegt of hoe het zich voelt, terwijl dat al duidelijk is uit wat hij of zij zegt of doet: ‘vroeg ze licht geïrriteerd’, ‘zei hij sarcastisch’, ‘dacht Limbo bewonderend’, ‘zei Limbo beschaamd’, ‘sprak de imposante figuur met een onheilspellende grijns op zijn gezicht’, ‘grinnikte de spin koelbloedig’, ‘dacht Limbo afgeleid’ … Maar ook los van de adjectieven zijn veel zinnen nodeloos omslachtig, zinnen als ‘zijn ogen waren feller dan de zon en verraadden een dodelijke blik’, ‘De vlam op Chris’ vinger onthulde de verschijning van iemand die vlak naast hen op een stoel zat te lezen’ of ‘Een donderslag weerklonk door de lucht toen Limba zijn eerste stap zette’. Werk is er ook nog aan de dialogen, die vaak onnatuurlijk klinken, meteen al op de eerste pagina, maar ook bijvoorbeeld in het belangrijke gesprek over Limba’s vader op p. 138 e.v. Ten slotte verdiende de tekst ook een betere eindredactie die slordigheden als de volgende had kunnen wegwerken: ‘Limba wilde hem niet aan zijn lot overlaten, en dus hij verzamelde zijn moed …’ (p. 101) of ‘Die zijn verbonden zijn met elke tempel …’ (p. 155).
Limba verse kan de belofte uit de ondertitel als ‘start van een grandioos leesavontuur’ niet waarmaken. Toch kon ik bij momenten wel het enthousiasme van de leesbevorderaar in het verhaal voelen. Om vanuit dat enthousiasme zijn lezers een unieke en onvergetelijke leeservaring te bezorgen, zal Will-Limba Moleka zich verder moeten loswerken van zijn inspiratiebronnen en niet alleen inhoudelijk maar ook stilistisch een eigen stijl ontwikkelen die vooral aan kracht kan winnen door compactheid en suggestiviteit.
Jan Van Coillie