Adam is niet tevreden met de wereld. Hij vindt de hele wereld een rotzooi. Hij veegt alles weg door een afvoerpijp. Met zijn kleurpotloden tekent Adam een nieuwe wereld. Hij begint met de zee en de bloemen. En omdat het zo stil is, tekent hij ook vogels. Maar de vogels willen bomen om nesten te bouwen. Ze kwetteren en schreeuwen. Adam tekent een bos en valt in slaap.

Als hij wakker wordt, schreeuwen de vogels om eten. Nu tekent Adam insecten, muggen en vliegen, en ook vissen. Om de luidruchtige vogels uit de buurt te houden, tekent Adam een poes. Maar die poes gedraagt zich alsof alles van hem is. nEigenlijk wil Adam nu wel mensen zien. Hij tekent zijn vriend Jeroen en zijn buurmeisje, en zijn kleine neefje David. Maar die huilende baby heeft een papa en een mama nodig. Adam wordt er moe van. ‘Alles is al een keer bedacht’, zucht hij. ‘Laat de wereld maar weer worden zoals hij was. Maar de mensen mogen geen ruzie maken, en niet vechten. De wereld moet zo mooi zijn als ik hem getekend heb.’ Maar dat laatste zinnetje heeft Adam te laat bedacht…

Alles is weer zoals vroeger: overal drukte en lawaai, te veel huizen en te weinig groen. Adam roept, maar niemand luistert. Ze halen de schouders op voor een kleine jongen en zeggen: ‘Moet jij niet naar school?’. Thuis wachten vader en moeder. En op de televisie komt alweer slecht nieuws. Er is ergens oorlog, mensen moeten vluchten, kinderen hebben honger. Kan niemand daar iets aan doen? nGelukkig geeft Adam het niet op. Hij tekent een grote regenboog om de mensen blij te maken. En hij hoopt dat de wereld ooit een beetje verandert.