Dit boek is een verzameling van korte stukjes waarin allerlei aspecten van dood en rouw aan bod komen: vragen, manieren om afscheid te nemen of om jezelf en anderen te troosten, maar ook concrete zaken zoals het kerkhof, cremeren, as uitstrooien. Ook gevoelens van boosheid, woede en angst bijvoorbeeld om te slapen of in het vliegtuig te stappen krijgen veel aandacht. Dood komt in allerlei vormen aan bod: dood van een diertje, van een buurvrouw, van een opa of oma, van een ouder, van een zusje…
Iedereen zegt dat ik mag huilen is ook een doeboek, dat de jonge lezers uitnodigt om zelf creatief te zijn door iets te tekenen, een brief te schrijven, herinneringen te verzamelen of gewoon door samen soep te koken. Het boek maakt duidelijk dat dood bij het leven hoort. Iedereen krijgt er ooit wel mee te maken. Maar niemand heeft echt een antwoord op de vraag wat er precies gebeurt en wat je moet doen. Het belangrijkste is dat je mag doen wat jij wilt. Huilen, lachen, stil zijn, druk worden, praten of juist zwijgen. Niets is gek en alles mag. Maar zelfs als alles mag is het nog moeilijk! Iedereen zegt dat ik mag huilen is heel concreet.
Het boek bevat veel suggesties om met verdriet om te gaan. Anderzijds mist het soms een duidelijke focus. Kinderen die een ouder of een zusje verliezen hebben misschien nood aan andere teksten dan wel kinderen van wie de buurman gestorven is, of die een goudvis verloren hebben. Ook het wisselende perspectief in de verschillende teksten kan voor moeilijkheden zorgen. Wie is er precies aan het woord? Uit de korte tekstjes kan je dit niet steeds opmaken. Anderzijds opent die brede waaier van teksten wel mogelijkheden om met dit boekje te werken in de klas. Voor elke gelegenheid is er wel een korte tekst voorhanden en de vele suggesties om het afscheid en de complexe gevoelens creatief vorm te geven zijn zeker inspirerend.
Rita Ghesquiere