De schrijfster Edith Hope, een intelligente jonge vrouw, voelt zich vaak eenzaam. Meer dan eens werden haar verwachtingen teleurgesteld, vooral wat de liefde betreft. Een hechte vaste relatie wil maar niet lukken. Na een zoveelste mislukking stuurt haar vriendin haar op quarantaine naar een deftig Zwitsers hotel aan de rand van een meer.
‘Hotel du Lac’ herbergt in het najaar een bonte verzameling dames van verschillende leeftijd en in dat gezelschap duikt af en toe een hautaine man op. De stemming van Edith wordt er niet beter op. Ze voelt zich lichtjes depri, ondanks de mooie omgeving.
Haar belangrijkste bezigheid bestaat erin de andere gasten te observeren en te taxeren. Ze probeert zicht te krijgen op hun verleden en wat hen bezighoudt, en fantaseert verder over hun persoonlijke geschiedenis. Hoewel ze zich het liefst afzijdig houdt, raakt ze toch meer en meer betrokken bij de andere gasten en hun subtiele conflicten. Sommigen nemen haar in vertrouwen of nodigen haar uit voor een wandeling.
Een van hen Meneer Neville besteedt meer dan gewone aandacht aan haar. En dan gebeurt het onverwachte: hij vraagt Edith ten huwelijk. Zal ze zich conformeren en haar vriendin laten zien dat ze wel degelijk weet wat de samenleving van een vrouw verwacht? Of zal ze vertrouwen op haar eigen innerlijk kompas? Hotel du Lac is meer dan een lichtvoetige damesroman.
Met het boek won Anita Brookner in 1984 de belangrijke Man Booker Prize. Niet alleen de karaktertekening maakt het boek bijzonder, ook de ironische blik en de onverwacht geestige wendingen in de plot. Dat het verleden van Edith zelf slechts met mondjesmaat onthuld wordt, zorgt voor de nodige spanning. Bij momenten deed het boek mij denken aan Villa des Roses waarin Elsschot haarscherp een beperkt gezelschap beschrijft.
Rita Ghesquiere