Julius is een eenzame jongen, zijn ouders trekken zich weinig van hem aan. Zijn vader is een zwijgzame begrafenisondernemer en zijn moeder een zelfstandig pedicure, beiden hebben ze geen tijd voor hun zoon, noch thuis, noch op school. Gelukkig heeft hij zijn opa en daar heeft Julius een sterke en bijzondere band mee. Die komt wel naar school als dat nodig is. Iedere vrijdag reizen ze samen met een ruimteschip (het elektrische bed van opa) naar de planeet Steenvalcus. Op een dag komt hij erachter dat hij een speciale gave heeft, hij kan de tijd laten stilstaan, en opa is de enige die het begrijpt, hij heeft namelijk dezelfde gave. Op school kan hij het gelukkig meteen goed vinden met Helena. Ook zij heeft haar problemen, haar ouders liggen in een scheiding en dat maakt haar verdrietig, al blijft ze realistisch. Julius vindt het vreselijk om zijn nieuwe beste vriendin zo verdrietig te zien. Er moet toch een oplossing zijn voor haar probleem. Misschien komt zijn ontdekte gave van pas. Hij bedenkt een plan om Helena’s ouders terug samen te brengen, maar of dat plan goed is …
Hoe ik de beste vriend werd van Helena leest erg vlot, mede dankzij de korte hoofdstukken. De schrijfstijl is aangenaam, met af en toe wat humor. Die zorgt ervoor dat dit verhaal, met moeilijke emoties rond scheiding en dood niet te zwaar wordt. Julius’ band met Helena en met zijn opa wordt met groot inlevingsvermogen beschreven. Je wordt dan ook in het verhaal gezogen. Dit boek werd meteen een beste vriend.
Magela Thielemans