De mama van Robby heeft haar handen vol met zijn zieke broertje. De kleuter kleedt zichzelf aan en wast zich met koud water aan een wasbak met een groene kalkvlek, als gevolg van een druppende kraan. Het jongetje diept zijn ‘verloren’ schoen op onder een stapel vuile was. Brood is er niet meer en met een pak koekjes en wat melk in zijn maag vertrekt Robby alleen naar school. In de kring vertellen de kleuters honderduit over de geschenken die de Sint bij hen bracht. Robby had een kraan gevraagd maar de Sint bracht enkel een paar sokken. De Sint kwam ook in de kleuterschool langs en Robby is reuzeblij dat ‘zijn’ kraan erbij is. De kinderen maken hun eigen collage uit tijdschriften over hun cadeautjes. Robby plakt een prent van een heleboel sokken op zijn blad. Eventjes dreigt het mis te gaan omdat kleuter Ben beweert dat sokken geen speelgoed zijn. ‘Wel waar’, zegt Robby. ‘Het zijn speelsokken’ en hij laat de gezichtjes erop zien aan de kinderen van zijn klas. Juf knikt en lacht. ‘Mooi!’ zegt ze. De doos van de hijskraan bouwt Robby om tot een poppenkast en hij trakteert zijn klasgenootjes op een spel van Pico en Paco, de speelsokken.

Elk jaar organiseert de organisatie Welzijnszorg een campagne om mensen te informeren en te sensibiliseren over de armoede in ons land. Dit prentenboek hoort bij het materiaal voor kleuterscholen. Het is dus in opdracht gemaakt, maar het is vooral een leuk boek. Auteur Kolet Janssen en illustrator Klaas Verplancke maakten er een prentenboek van met een levensecht én respectvol verhaal. De inhoud is herkenbaar voor al wie de thuissituatie van kinderen die in armoede leven kent. En toch is er nergens in het verhaal sprake van ‘medelijden’ of van ‘stigmatisering’. De fantasierijke invulling spreekt immers alle kinderen aan. De tekst laat zich vlot voorlezen. De verhaalopbouw sluit perfect aan bij het ontwikkelingsniveau van jonge kinderen. De illustraties bieden telkens een tikkeltje méér dan enkel uitleg bij de tekst.

– Door Anita Wuestenberg –