Kemi ontdekt samen met haar mama, papa en zusje Lola dat er een asteroïde op weg is naar de aarde. De wetenschapper in Kemi wordt meteen geprikkeld, vooral omdat ze dol is op kansberekening. Haar reactie is dan ook heel typisch: “Ik wilde mama’s laptop pakken, ermee op mijn bed gaan zitten en alles uitzoeken wat erover te weten viel.” (16) Dat is dan ook het eerste wat ze doet, naast lijstjes maken met feiten die haar gemoedsrust zouden moeten geven.
Maar dan wordt duidelijk dat de asteroïde binnen vier dagen zal inslaan. Kemi kan niet leven met het idee dat ze gewoon weggevaagd zullen worden en niemand zal weten wie ze waren en dat ze überhaupt hebben bestaan. Dus maakt ze een herinneringsdoos, later omgedoopt tot tijdscapsule, waar ze het allerbelangrijkste bezit van al haar familieleden in stopt om later in de tuin te begraven.
Kemi is met haar gezin op dat moment al bij haar tante ingetrokken want ‘familie moet op zo’n momenten bij elkaar zijn.’ Haar nichtjes en neefjes horen van haar plan en samen beginnen ze te verzamelen. Van dag 4 tot dag 0 leven we met Kemi en haar familieleden mee terwijl het einde van de wereld nadert.
In het eerste deel had ik het wat moeilijk omdat ik me niet zo goed kon verplaatsen in die wetenschappelijke kant van Kemi. Maar vanaf het begin had ik het gevoel dat er iets zou volgen wat de moeite waard zou zijn. Mijn raad voor wie hetzelfde voelt: doorbijten. Echt waar, het loont meer dan de moeite.
De waarschijnlijkheid van alles is een indrukwekkend verhaal over afscheid, hoe afscheid te nemen en op welke verschillende manieren je daarmee om kan gaan. Het verhaal zindert van de emoties: angst, onzekerheid, twijfel, verdriet, woede, … Stuk voor stuk zijn er overweldigend en zo herkenbaar verwoord. Ik zou over dit boek nog zoveel kunnen en willen zeggen, maar dan moet ik te veel details over het verhaal prijsgeven, en dat kan helaas niet. Dit boek moet je onbevangen lezen, zonder spoilers. Misschien toch nog een advies? Misschien toch een zakdoekje in de buurt houden.
Barbara Artoos