Het is kerstvakantie. Voor Eefje de stomste kerstvakantie ooit. Het regent in plaats van te sneeuwen. Haar oma is in het ziekenhuis in plaats van gezellig thuis. En dan moet ze nog verhuizen ook, in dat gure weer, naar het huis van haar oma aan de andere kant van de stad. Eefje is maar wat blij als ze weer naar school mag. Zo is ze verlost van haar kibbelende ouders en de eenzame dagen. Eindelijk kan ze terug bijpraten met haar vrienden, Suus en Tok. Ook de nieuwe buurjongen Roek doet heel aardig. En als het dan ook nog eens begint te sneeuwen, is de winter weer helemaal leuk. Dat de vervanger van haar juf een strenge brompot blijkt te zijn, is in het begin maar bijzaak. Op een avond keert Eefje terug van een bezoek bij haar oma. Hoewel het al begint te schemeren, kiest ze toch voor de kortste weg, door het park.

Doodstil is in het park, zelfs de eenden die altijd vrolijk kwaken zijn verdwenen. Een plotselinge angst overvalt Eefje. Ze gaat sneller en sneller lopen op de steeds smaller wordende paadjes. Tot uit het struikgewas een groot wit monster verschijnt. Eefje valt flauw en wordt pas weer wakker als haar buurjongen Roek haar vindt terwijl hij de hond uitliet. Eefje weet het zeker: ze is aangevallen door het grote witte sneeuwmonster. Maar natuurlijk gelooft er niemand haar. Ze zal moeten vechten tegen de vooroordelen van haar omgeving, die haar verhaal als een foute kinderfantasie wegwuift: de vervangmeester die haar belachelijk maakt, ongelovige ouders die zelfs een beetje boos zijn, treiterende klasgenootjes en zelfs een paar vrienden die haar ervan verdenken te liegen. Gelukkig krijgt ze hulp uit onverwachte hoek om haar waarheid – de waarheid – aan het licht te brengen!