Maya en Guus wonen samen met hun ouders en opa Droes in een klein huisje. Opa Droes vertelt hen altijd wonderlijke verhalen en op een zekere dag verdwalen ze en komen ze plots in de wereld van opa’s verhalen terecht.
In het bos maken ze kennis met vreemde wezens zoals Eeuwigvuur en Deborah. Nadat Deborah het woord ‘wit’ van hen gestolen heeft, stuurt Opa ze op weg naar Opa Eik. Hun tocht daar naartoe en de ontmoeting met Opa Eik en zijn bewoners, leggen de basis voor de rest van het verhaal. Het verhaal begint met ‘Er waren eens een broer en een zusje’. Dat doet bij aandachtige lezers meteen een belletje rinkelen, want dit is natuurlijk een typische openingszin voor een sprookje. Ook de onbestemde setting past bij het sprookje: ‘ Dat was allemaal niet lang geleden en niet ver van hier. ‘ Net zoals vele andere sprookjes zijn de hoofdpersonages twee kinderen, en vooral het begin van het verhaal roept echo’s op van een ander sprookje: Hans en Grietje.
Het verhaal neemt ons mee naar een hele nieuwe wondere wereld: de wereld van Opa Eik. Laat je betoveren en meeslepen in die wereld. Dan staan Humbertus, kleine Bertus, Cassandra, Ourobora, Eeuwigvuur, Juffrouw Dickinson en nog zoveel anderen klaar om met jou kennis te maken en hun verhaal te vertellen. Wat mij stoorde tijdens het lezen, is de chaotische opbouw van het verhaal. Het omkaderende raamverhaal is flinterdun, en het verhaal van de zeemeermin valt bijvoorbeeld gewoon tussen de regels. Maar dat zou wel eens een bewuste opzet kunnen zijn waarbij de opheldering van die zaken pas in boek 2 of boek 3 aan bod komt. Dat valt natuurlijk af te wachten!
Barbara Artoos