De mama van Seb en Bas is ziek. Er is nog weinig hoop op genezing, tenzij … misschien kan een drakenei wel helpen. Seb en Bas besluiten dat ze onverwijld op zoek moeten naar zo’n drakenei. Maar dat gaat natuurlijk niet zonder slag of stoot. Tijdens hun zoektocht belanden ze van het ene avontuur in het andere.
Dimitri Leue kennen we als een fantasievol auteur. In dit verhaal stelt hij niet teleur. De lezer wordt verrast met een bijzondere opbouw van het boek. Elk hoofdstuk wordt verteld door beide broers afzonderlijk. Ieder vertelt zijn eigen versie van het verhaal en dus telkens een tikkeltje anders. En nee, dit voelt niet langdradig of saai aan. Elke broer ziet de gebeurtenissen door een eigen bril, net zoals je met je zussen en broers jeugdherinneringen ophaalt en elk zich een eigen versie van de feiten herinnert. Seb is de meer bezadigde, maar best bespraakte broer. Bas is het haantje de voorste dat niet te veel nadenkt. Seb houdt van groen, Bas van rood. Deze twee kleuren zijn dan ook de rode draad door het relaas van de twee jongens heen. De kleurenband boven of onderaan de pagina maakt meteen duidelijk wie aan het woord is.
De auteur gaat op een creatieve manier met taal om. Het boek zit vol leuke en verrassende zinnen en omschrijvingen: “Plezier maken! Het plezier is kapot en wij gaan het nu niet maken. Of juist wel. Wij gaan het maken door mama te genezen.”(p.56) of “Zijn woorden vlogen naar buiten en verstoven in de blauwe lucht. Vluchtige woorden, die niemand wilde horen.”(p.116) De twee jongens maken ook tal van filosofische bedenkingen, die in een luchtig pakje worden gestoken: “Geluk, plezier, liefde … zijn niet onvindbaar maar wel onzoekbaar. Je komt ze gewoon tegen.” (p.60) of “Maar de tijd is geen pannenkoek. Je kan hem niet omdraaien. Je kan de tijd niet zoeter maken. Je kan de tijd niet oprollen. Je kan de tijd niet stapelen. De tijd is er en hoewel de wijzers alle kanten uit wijzen, wijzen ze eigenlijk vooruit.” (p.97) De tedere, soms indringende illustraties passen volledig bij het verhaal. Er zit een dromerige waas over de prenten, maar net daardoor winnen ze aan kracht.
Dit is een boek om te lezen en te herlezen, genietend van de spitsvondigheid van Dimitri Leue en met bewondering voor zoveel schrijftalent.
Lut Vanderaspoilden