Berend Stuntel heeft zijn naam niet gestolen: hij is stuntelig. Hij grijpt naast de takken. Of hij struikelt. Of hij valt. Tot groot jolijt van zijn neven. ‘Amateuraap’, roepen ze naar hem. ‘Je bent een gevaar voor iedereen.’ Berend voelt zich doodongelukkig, want hij wil niet vallen of struikelen. Hij wil ook ergens goed in zijn, net zoals de anderen. Op een dag heeft hij er genoeg van. Hij trekt in zijn eentje het bos in. Al vrij snel heeft hij het idee dat iemand hem in de gaten houdt. Omdat hij niet opnieuw de kop van Jut wil zijn, zet hij het op een slingeren. Maar bij de laatste tak grijpt hij er naast en hij stort naar beneden. En het lachen … blijft uit. In plaats daarvan ziet hij een vrolijk en lief meisjesaapje, Luna. Luna weet onmiddellijk wat Berends probleem is: hij heeft een bril nodig. In een doos met brillen vinden ze de perfecte bril voor Berend. Met die hippe bril op de neus kan Berend opeens alles: rennen, springen, vliegen en duiken. Er is helemaal geen sprake meer van stuntelen. Neen hoor, Berend Stuntel is een stoere stuntaap geworden en de neven kijken naar hem op! Ze zetten zelfs een bril op, maar of dat zo’n goed idee is? Janna de Lathouder had een origineel en grappig idee: een aap die een bril nodig heeft! Dit idee verwerkte ze in een mooie tekst. (bv. ‘Berend en Luna moeten heel hard om elkaar lachen, maar het is een heel leuk soort van lachen: het lachen van twee vrienden.’) Ze goochelt met woorden en letters en dat klinkt leuk bij het voorlezen: ‘stomme stuntelaap’, ‘stomme stuntelstomkop’, ‘stoere stuntaap’, ‘Hij doet zijn uiterste, opperste, allerbeste best om niet op te vallen, neer te kukelen of om te storten.’, … De prenten van Anne Schneider zitten vol levenslust. Niet alleen spreken de gezichten van de apen, hun bewegende armen en benen geven het geheel vaart. De spiedende ogen tussen de takken trekken de aandacht en de olijke kleuren van vlinders en papegaaien doorbreken op subtiele wijze het overheersende groen en het bruin.

Elke Beckers