Met zijn gammele, rode vrachtwagen trekt de reizende circusjongen Bjorn rond om affiches op te hangen voor het circus van zijn vader, dat enkele dagen later volgt. Maar dan strandt Bjorn per ongeluk in het verboden Witte Land. Daar zijn de dorpsbewoners niet geïnteresseerd in het circus. De kinderen spelen er niet, ze gaan er niet naar school, en ze worden gedwongen te werken. Mensen worden er door hun zigeunerafkomst verbannen.
Bjorn besluit dat het tijd is om aan de alarmbel te trekken, zijn luidspreker op te zetten en spandoeken en affiches te maken om deze hachelijke situatie aan te klagen. Maar hij heeft daarbij niet gerekend op het luikende gevaar en geweld in het Witte Land. Gelukkig wordt hij bij zijn missie geholpen door oude en nieuwe vrienden. En in de loop van zijn avonturen worden ook geheimen over zijn verloren moeder opgeklaard…
In Applaus zonder handen viert Leo Bormans de verjaardag van de kinderrechten. Met een kritische geest onderzoekt hij hoe het intussen, na 20 jaar, staat met de rechten van het kind. Het verhaal speelt zich ver van huis af. De auteur blijft erg vaag over de specifieke plaats, maar de beschrijvingen doen denken aan Afrika of Latijns-Amerika.
Toch gaat dit boek over miljoenen kinderen in heel de wereld. Dat maakt het nawoord met de opsomming van de rechten van het kind ook heel duidelijk. Applaus zonder handen kaart een zwaar thema aan, maar doet dit via een spannend en ontroerend verhaal dat de jonge lezer door de vele zijsporen zeker en vast zal boeien en aanspreken.
Het hoofdpersonage wordt sterk uitgewerkt en vooral zijn gedachten en levensvisie bieden stof tot nadenken. Samen met Bjorn denkt de lezer in en tussen de regels na over de problematiek van de kinderrechten, maar ook over filosofische levensvragen of abstracte hersenspinsels als “Weet jij of een boom geluid maakt als hij neervalt in een bos waar niemand in de buurt is om het te horen?”.
Bjorn wil de mensen in het verhaal een spiegel voorhouden, zodat ze misschien wel iets aan hun leven zouden willen veranderen. En ook de auteur houdt daardoor zijn lezers diezelfde spiegel voor.