Tor stapt op het vliegtuig naar IJsland met een plan: “ik ga mijn vader, die niet eens weet dat ik besta, doodleuk vertellen dat ik zijn zoon ben. Dat is best wat voor een jongen die al heel zijn leven te horen krijgt dat hij niet bepaald een durfal is.” (24) Het plan is eigenlijk een idee van zijn mama, toen ze hem op zijn achttiende verjaardag over zijn vader heeft ingelicht. Het plan om helemaal alleen zijn vader in zo’n ver land op te zoeken is helemaal niets voor Tor, die zelf zegt: “ik heb zo’n hekel aan als wat onbekend en onvoorspelbaar is, dat ik het liefst rechtsomkeer zou maken” (6)
Maar tot zijn eigen grote verbazing stapt hij op gegeven moment toch dat vliegtuig op. Met een heel klein hartje, dat wel. De eerste dagen in IJsland zijn lastig. Hij vraagt zich regelmatig af wat hij daar doet. Hij heeft heimwee naar zijn mama en naar huis: “Begrijpt ze dan niet dat ik hier vreselijk alleen ben? (…) Dat ik dolgraag wil horen dat ze een vlucht naar huis voor me boekt?” (73) Maar in het hostel waar hij verblijft ontmoet hij Chad, een Amerikaanse jongen. Die nodigt hem dan weer uit voor een tripje op de Ocean Experience, toevallig de toeristenboot van zijn vader, Stígur. En wanneer zijn geboekte dagen in het hostel erop zitten, kan hij via Eyjalín, die hij de eerste dag heeft ontmoet, logeren in het hotel waar zij werkt. Ze neemt hem ook mee naar een magische plek, Helgafell, waar hij 3 wensen mag doen. Een van zijn wensen is een oplossing voor het probleem met zijn slaapplaats, en een van de volgende dagen bezeert de keukenhulp zich en krijgt hij in ruil voor zijn hulp inwoon bij de eigenares van het hotel thuis. Zaken waar hij zich zoveel zorgen om heeft gemaakt, geraken daar blijkbaar vanzelf opgelost.
Het opbouwen van een netwerk lukt hem daar ook zonder moeite. Hoewel, de persoon waarvoor hij naar daar is gereisd, is niet erg blij met zijn bezoek. En dat brengt Tor aan het twijfelen: “Maar hij moet toch ook beseffen hoe moeilijk dit is voor mij? Het is toch niet normaal dat hij me niet eens wil spreken? Welke vader doet zijn kind zoiets aan?” Gelukkig schiet iedereen in zijn netwerk te hulp om hem IJsland te laten zien, en ontmoet hij zijn grootouders van vaderskant, die hem met open armen ontvangen.
Hoe het afloopt met zijn vader, en ook wel met Eyjalín ga ik nog niet verklappen, maar het is een meeslepend verhaal over wortels, en de zoektocht daarnaar. Een verhaal over een reis vol met grenzen die (moeten) worden verlegd, mensen om te ontmoeten en plekken om te ontdekken. Een reisverhaal om bij weg te dromen dat past bij een (druilerige) zomervakantie.
Barbara Artoos