Het verhaal van de zondvloed blijft illustratoren aanspreken. Het is dan ook een van de meest tot de verbeelding sprekende verhalen uit de Bijbel. Annemarie van Haeringen schilder het verhaal in haar typische stijl, met duidelijke contrasten tussen de grootse natuur (bergen, bomen …) en de kleine mens. Als geen ander weet ze allerlei dieren met enkele lijnen sprekend neer te zetten, kijk maar naar haar prent van de okapi’s en de runderen met reusachtige horens die Noach de boot op trekt. Wie aandachtig kijkt, kan ook allerlei extra grapjes ontdekken, zoals de zeemeermin en –man of Noachs zoon die de uitwerpselen van de dieren opveegt.
Ook Van Haeringens composities zijn knap: ze vatten raak de essentie van het gebeuren, bijvoorbeeld wanneer Noach het luik van de boot opent om de dieren vrij te laten of het overweldigende, ‘stralende’ einde. Gideon Samson kiest voor zijn bewerking een originele invalshoek door een ‘ik’ aan het woord te laten die de lezer al snel kan vereenzelvigen met God, zonder dat die genoemd wordt. Het is bovendien een erg menselijke God: ‘Op een dag deed ik mijn ogen eens goed open./ Ik keek./ Ik schrok./ En ik begon te roepen./ Rommelmakers! Ruziezoekers! Rotzooitrappers!’
Niemand wil naar hem luisteren, behalve één man met een baard, zonder angst en zonder schild of zwaard. Ze treden met elkaar in dialoog, waarop de verteller besluit ‘Hij klonk eigenwijs./ Ik besloot dat ik deze man aardig vond.’ Samen bedenken ze ‘een waterdicht plan’. Maar al gauw neemt de eigenwijze man de touwtjes in handen: hij neemt zijn familie mee op de boot en van elke diersoort twee. Wat kan de Stem anders doen dan instemmen. Een mooi fragment is de opsomming van de diersoorten, vol klankrijke namen van flamingo’s over kleinklauwotters tot stokstaartjes. Van Haeringens prenten en Samsons taalvuurwerk zorgen voor een sprankelend geheel.
Jan Van Coillie