Wie Naat kent uit de twee vorige boekjes van Joke Guns ( Ik ben Naat en Ik durf !), weet dat hij het moeilijk heeft met nieuwe situaties. Gaan logeren bij tante Pie bijvoorbeeld. Zo’n echte rare, “ dikke, dansende tante ”. Bovendien blijkt de buurvrouw van tante Pie bezoek te hebben van haar kleinzoon Jan, de pestkop uit Naats klas…

Als Naat dan ’s nachts ook nog enge geluiden hoort, lijkt het erop dat het een echte rotvakantie wordt. Naats zusje Joen daarentegen, vindt het meteen allemaal geweldig. Ze wil weten waar dat vreemde geluid vandaan komt en organiseert prompt een nachtelijke geestenjacht in ware paracommandostijl.

Daarmee is Ik hou mijn adem in! – en bij uitbreiding de hele reeks over Naat – meteen ook een aanrader voor ouders die hun dochters en zonen niet enkel hulpeloze prinsesjes en stoere binken willen voorschotelen, maar evengoed onverschrokken meiden en gevoelige jongens.

Joke Guns zet zowel tomboy Joen als schuchtere Naat op een positieve manier neer. Naat mag dan misschien wat angstig zijn, een watje is hij zeker niet. Integendeel: zijn fijngevoeligheid komt nog goed van pas wanneer hij tijdens het geestenjagen ontdekt wie of wat er in de bunker op het strand zit te huilen. Door goed met die situatie om te gaan, wordt Naat uiteindelijk de echte held van het verhaal.

Het verhaal wordt fantasievol geïllustreerd door Yoeri Slegers. Vooral de illustraties bij de planning en uitvoering van de spokenjacht dragen veel bij tot de sfeer van het verhaal. Joen overtuigt als ze je met haar grote, woeste ogen aanstaart; de traphal wordt zoveel akeliger en mysterieuzer in het donker… Stoute schoenen aan, dus, en samen met Naat op zoek naar de bron van de geheimzinnige geluiden!

Line Leys –