Minimoni vindt het zalig om te schilderen. Ze schildert dan ook alles wat ze ziet. Maar als ze een zoen op papier wil zetten, weet ze niet welke kleur ze kan gebruiken. Rood is mooi (hmhm, zoals spaghettisaus), maar rood is ook de kleur van de woede. Groen is ook tof (Minimoni houdt van krokodillen), maar groenten zijn vaak groen en die groene groenten vindt Minimoni niet allemaal lekker. Zo overloopt Minimoni heel wat kleuren. Maar bij elk van hen kan ze zowel iets leuks als iets minder leuks bedenken. Godzijdank vindt Minimoni, met mama’s hulp, een wondermooie oplossing.
Ik heb van dit boekje genoten. Minimoni is zo schattig: je herkent meteen een peuter/kleutertje uit je eigen straat. De kleuren en hun connotaties sluiten goed aan bij de leefwereld van peuters en kleuters. De tekeningen zelf leven: ze zijn dynamisch, soms hilarisch of gewoon dromerig.
Elke Beckers