Vuurtje en de dikke steen

Onze recensie

Wie het werk van Catharina Valckx eenmaal ontdekt heeft, is verk(n)ocht. Haar kinderlijk-naïeve tekenstijl en de verfrissende eenvoud van haar verbeeldingswereld blijven bekoren.

Vuurtje legt al meteen uit hoe ze aan haar naam komt: ‘Dat komt door mijn haar. Mijn haar lijkt op een brandend vuurtje.’ Ze voegt er nog aan toe, met een gedachtesprongetje zoals kinderen dat maken: ‘En mijn kat heet Rikkie’. Vuurtje vertelt wat haar die zomer overkwam. Toen ze op een grote steen ging zitten, werd die plotseling wakker. ‘Het was de eerste keer dat ik een wakkere steen zag,’ vertelt ze erbij, met evenveel vanzelfsprekendheid als de rest van haar verhaal. Omdat de steen een eeuwigheid geslapen heeft, is die bijna alles vergeten. Samen met haar vrienden Rikkie de poes en Bogota de schildpad helpen ze de steen om zich de dingen weer te herinneren. Daarbij krijgen ze ook nog hulp van een wolkje. Als dat regendruppels laat vallen, kleurt niet alleen Vuurtjes haar zwart (want de regen dooft het vuur), maar roept de steen verrukt uit dat hij altijd zo van regen hield.

Die verrukking wordt verbeeld in een pracht van een illustratie, waarop Vuurtje met haar vrienden een regendansje rond de steen maken, om die een plezier te doen. De vrolijkheid spat van de prent, met de big smile van de steen en het wolkje en de grappige danspasjes van Vuurtje en haar vrienden. De schildpad heeft een kers in de mond en de poes een emmer op het hoofd. Dergelijke details zorgen voor een extra vrolijke noot, hier nog versterkt doordat ze in fluorkleuren zijn gezet. Dat gebruik van fluor zet trouwens ook Vuurtjes haar extra in vuur en vlam.

Na de regendans valt de steen weer in slaap, maar er is wel iets veranderd waardoor de drie vrienden bij de steen willen zijn en een nacht beleven om nooit te vergeten.

Vuurtje en de dikke steen is zo’n prentenboek met een filosofisch vlammetje waar je warm van wordt.

Jan Van Coillie

Nieuw

Thema's

Leeftijd

Auteur