Vitus is superslim en daardoor voor velen een vervelend kereltje. Hoe slim hij ook is, al meteen moet hij toegeven dat hij met twee onopgeloste vragen zit. Die zorgen niet alleen bij hem maar ook bij de lezer voor spanning.
De rationele Vitus wordt geconfronteerd met een enorm mysterie als hij met eigen ogen ziet hoe de dokter van een bejaardentehuis door de hand van een overleden bewoner als het ware wordt opgezogen. Zijn logische manier van denken wordt verder op de proef gesteld als hij zijn nichtje Livia op bezoek krijgt die in de ban is van astrologie, handlezen en allerlei bovennatuurlijke fenomenen. Samen proberen ze het grote mysterie te ontmaskeren, waarbij Livia in de voetsporen treedt van haar moeder, een beroemde topspionne. Gemakkelijk heeft Vitus het allerminst. Door zijn autistische trekjes legt hij moeilijk contact en slaat hij tilt als de anderen figuurlijke taal gebruiken. Bovendien wordt hij voortdurend opgetrommeld door zijn vader, een gewetenloze begrafenisnemer die enkel uit is op het grote geld. In het heetst van de strijd worden Vitus en Livia nog geholpen door een vampier en een uit het graf opgestane ridder. Allicht zullen veel jonge lezers smullen van dit verhaal dat een mix brengt van populaire ingrediënten uit griezelboeken en detectiveromans. De gekke sprongen in het verhaal en de vele illustraties in kinderstijl doen denken aan succesreeksen over de loser en de boomhut. Ook de taal met veel absurde vergelijkingen is typisch voor dat genre boeken. Vitus’ moeder is een tientonner, ze beweegt ‘als een pletwals op een schaatsbaan.’ Af en toe verwerkt de auteur ook een leuke woordspeling.
Wanneer Vitus probeert te denken als Livia, met haar geloof in astrologie, stelt hij dat het hem ‘bovennatuurlijk veel inspanning koste’. De sterkste passages zijn die waarin ze mekaar niet begrijpen, maar Vitus dat toch probeert. Daar laat de auteur veel ruimte voor de lezer om de gevoelens van Vitus zelf in te vullen. Al slaagt Sofie Leyts er met haar debuut in een meeslepend verhaal op te bouwen met een aantrekkelijke mix van spanning en humor, toch kan ze duidelijk nog groeien. Veel van de zijsprongen dragen weinig of niets bij tot de centrale verhaallijn en vaak verliest ze zich in nodeloos lange uitweidingen. Door haar verhaal en taal uit te dunnen, zou ze meer aandacht kunnen besteden aan haar personages. Die blijven nu stuk voor stuk steken in clichés en krijgen geen diepgang, waardoor ze je uiteindelijk koud laten. Als ze haar verbeeldingskracht en speelse taal zou combineren met een emotionele verdieping van haar personages en een strakkere plot, valt van deze debutante nog veel te verwachten.
Lieve Lams