‘Ik was dertien en ik wilde een baby.’ De eerste zin van het boek vat al helemaal het verhaal samen. Gisteren heeft Tiffany beslist dat ze een kindje wil. Dat klinkt als een slecht plan als je het mij vraagt. En haar idee om op straat een willekeurige vader uit te kiezen, is al helemaal onverantwoord. Het is daarnaast ook een heel impulsieve beslissing, want ze heeft het dus echt gisteren pas bedacht. Het komt bovendien ook als een verrassing, zelfs voor haar, want Tiffany staat bekend in de buurt waar ze woont als een harde tante waar niet mee te sollen valt en die indien nodig met haar vuisten antwoordt: ‘Tiffany Dop, bats veur de kop’.
Ze woont samen met haar moeder Sheila en haar tweelingbroers Danny en Bruce. Hun leven speelt zich af in de marginaliteit. Haar broers hebben schulden en haar moeder verkoopt haar lichaam., of daar gaat Tiff toch van uit: ‘Sheila had vrienden. Klanten was een beter woord. Ik denk dat ze haar betaalden voor seks. In ieder geval betaalden ze haar ergens voor (…)’ De sfeer thuis is ook niet echt hartelijk te noemen. Ze vat het als volgt samen: ‘Bij ons thuis was het ieder voor zich’. Haar broertjes balanceren op de rand van de illegale activiteiten en zijn permanent op zoek naar geld. Geld dat Tiff wel heeft trouwens: ‘Geld dat zij en Sheila meteen zouden proberen af te pakken, als ze wisten dat ik het had. Maar dat wisten ze niet’.
Dacht je ook dat dat geld een misdadige achtergrond had? Op basis van wat we over haar en haar leven weten tot nu toe, zou je wel snel tot die conclusie komen, maar niets blijkt minder waar. Waar het dan wel vandaan komt? Dat lees je zelf wel. Maar het is zo legaal als wat.
Terug naar de hamvraag: waarom wil Tiff zo plots en overtuigd een baby? Het verlangen heeft zich diep in haar genesteld terwijl ze even op een kindje mocht letten. Dat de moeder van de baby op dat moment zich aan een winkeldiefstal waagde, doet minder ter zake. Dat moment met dat baby’tje in haar armen, overvalt Tiff volledig. “ik was van kop tot teen gelukkig”. Dus wil ze dat gevoel graag opnieuw beleven, maar de moeder van die baby is kwaad op haar, dus kan ze maar beter zelf een baby krijgen. Zo simpel is het in haar hoofd echt. Daar mag je je denk ik wel terecht vragen bij stellen. De manier waarop ze met problemen omgaat, is soms veel te volwassen en soms ook echt wat te kinderachtig voor haar leeftijd. Ze slingert echt tussen beide standpunten heen en weer, het hele boek door. Ook haar ultieme beweegreden voor de baby weerspiegelt dit: ‘ik wilde een kindje omdat ik een nieuwe Tiffany Dop ging worden! Lief, zorgzaam en geduldig’.
Maar je gunt het haar na 62 bladzijden verhaal echt wel. Hoe ze zich in die wereld probeert staande te houden en toch altijd pure intenties heeft, moet je echt wel bewonderen. Je ziet eigenlijk dat ze een typisch voorbeeld is van een ruwe bolster, zachte pit. Door de wereld waarin ze leeft, moet ze wel hard zijn, zichzelf verdedigen, vechten wanneer nodig. Maar toch, als je wat dieper kijkt, zie je dat ze gewoon op zoek is naar geborgenheid. Net dat vindt ze met de baby in haar armen. Alle warme, positieve gevoelens die ze thuis nooit heeft gekend of mogen ervaren.
Maar de verbeterde Tiff wordt niet overal gewaardeerd. Ze betaalt met haar geld de schulden van haar boers af, maar haalt zich daardoor de woede van haar moeder op de hals die haar meteen aan het werk zet om het misgelopen geld ‘terug te verdienen’. Het eindigt in klappen, waarbij Tiff haar reputatie nogmaals alle eer aan doet.
Tegelijkertijd wordt haar leven ook mooier, want tijdens haar zoektocht naar een geschikte partner voor haar baby-experiment ontmoet ze Oliver, een jongen van haar leeftijd. Die heeft een zusje met een baby, Roosmarijn. Tiffany is helemaal in de wolken als ze samen met Oliver op haar mag passen. Daar wordt ze zonder achterdocht en met open armen ontvangen, vol vertrouwen. Ze leert daar uitzoeken wat ze zelf wil voor haar toekomst. Aan het eind van het boek is die toekomst voor haar glashelder: ‘In een leven zonder Sheila, Danny en Bruce kon ik worden wie ik wilde. Met of zonder baby’. De baby is dan niet meer zo belangrijk omdat ze wat ze onbewust via die baby hoopte te vinden, al heeft gevonden. Een nieuwe kans en nieuw leven voor zichzelf. En wat de toekomst brengt, dat ziet ze wel.
Bij het begin van het verhaal had ik het lastig met de beslissingen die ze neemt en hoe ze daartoe komt. Maar naarmate het boek vordert en je een beter beeld krijgt van hoe haar leven eruitziet, begin je wel te snappen wat haar heeft gevormd tot wat en wie ze aan het begin van het verhaal is. Wat ik zo mooi vind aan dit toch zeer beknopt boekje, is dat de schrijver een heel helder beeld schetst van haar wereld. Hij laat zien hoe je in een wereld vol grijs (op de rand van de armoede en criminaliteit) toch trouw kan zijn aan jezelf en mag dromen. Haar droom mag lichtjes impulsief en zot lijken, als je eenmaal een inzicht krijgt wat haar tot die droom gedreven heeft, kan je er wel begrip voor opbrengen.
Barbara Artoos
Weetje
Deze uitgave is een herziene versie van het verhaal met dezelfde titel uit 2009.