Teckel Teun is verdrietig. Ook al heeft hij leuke baasjes, hij kan nergens bij en nooit kan hij iets zien. Dromerig bekijkt hij de landschappen die op de tv-schermen van de etalages voorbijschieten. Dat alles wil hij ook een keer in het echt zien. ‘Voor uitzichten moet je bij de grote brug over de rivier zijn,’ weet zijn vriendinnetje Emma. Dat zinnetje is het begin van een spannende reis doorheen de grote stad.
Mijn mening over dit boek?
Teckel Teun viel bij de kinderen in de opvang dadelijk in goede aarde. Op de eerste plaats is het motief erg herkenbaar. Hoe vaak hebben de kleinsten niet onze hulp nodig omdat ze er niet bij kunnen? Dan is er natuurlijk ook Teun, het hondje. Van zodra ik de bladzijde omdraaide, zochten ze naarstig (en om het eerst) naar Teun. ‘Oh wat een lief hondje’, ‘Ik krijg ook zo’n hondje.’ klonk het dan keer op keer. Als het verhaal eventjes ‘teveel’ tekst bracht, waren er nog altijd die prachtige tekeningen. Ingekleurd met vrolijke, zachte tinten en zo gedetailleerd dat ik het boek ook aan de allerkleinsten (2,5 jaar) kon voorlezen. Ik moest hen enkel de tekening laten zien en het verhaal van Teun vertelde verder zich zelf.
Elke Beckers